936

یه برگه لازمه که همه چی روش نوشته بشه، معلوم بشه، نموداری بشه و ذهن مرتب بشه.

935

خوشحالم که گفتی "بیا با هم دوست شیم" . سنس آو هیومر دار بامزه جان. تولدت مبارک.

934

تولد آدمای هفته آخر شهریوری زندگیمو فراموش نکردم، و این قابل تحسینه.

933

شرایط عوض می شوند. در حد همین مجمل که تو خود حدیث مفصل بخوان ازش.

932

الان رفته دانشگاه :)

931

نخست دیر زمانی در او نگریستم

چندان که چون نظر از وی باز گرفتم،

در پیرامون من همه چیزی به هیات او در آمده بود

آنگاه دانستم که مرا دیگر از او گریز نیست

[ و اگر ده دفعه این را پست کنم، دفعه یازدهم هم پست می کنم ]

930

هذا من فضل ربی

929

تو یاد دادی زندگی کردنو به من

تو قصه گوی داستان من بودی

یادت نمیاد؟

928

می فرمایند که : دلم واست تنگ شده نادان.

927

بهتر است شعر های شاملو را با حالت مظلوم و مهربان بخوانم،

یا لبخند بزنم به یک آدم نا آرام پر تلاطم

یا برای دوستی که از دست داده ام، گرد غم بپاشم روی احساساتم؟

926

ما هم چنان دوره می کنیم

شب را و روز را

هنوز را

روتین دوست داشتنی

اعتماد کردن. وصل بودن. تلاش کردن. بعد چن ساعت درس خوندن بیرون اومدن از اتاق برای سریال تی وی. کنار اومدن. صبا ی دانشجویم. زهرا ی مهربانم. حرفای تو سرویس. امیدوار بودن. دوباره کنار اومدن.

می روند پیش صاحب هایشان

923

تو کجایی؟

در گستره ی بی مرز این جهان تو کجایی ؟

922

مهندس مکانیکمون. قلب. قلب.

921

گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق

دوازدهمین نامه

ترجیحا نخوانید.

919

فرموده بودبد که در هر حالی هستید از ما رو نگردانید. اما، "هر حالی" ؟ چقدر سخت.

918

چه چیز گم کرد آنکه تو را یافت و چه یافت آن که تو را گم کرد ؟

917

چقد خوب که امروز مهمونی خاله رو نرفتیم و تو رو ندیدم. کی فکرشو می ورد بخاطر ندیدنت خوشحال باشم؟

916

یه چیزی رو فهمیدم، فشار درسی ، ینی فشار ناشی از عذاب وژدان درس نخوندن به هررر دلیلی.

915

چشم هایم دارند می روند.

914

برچسب های زرد بلاگم، تقریبا در حال انفجارند انقدر که پر ند. از خشم ها و عصاب خوردی های ناگهانی، از محبت های سر ریز شده ی یهویی ابراز نشده، از نوشته های لبخند آور. دلم نمی آید پاک کنم چون با خواندنشان، شرایط و حس و حال قبل تر ها یادم می آید. فکر کنم از تک تک آدم های زندگیم، بدون اسم بردن ردی در یادداشت های زرد هست.

913

کاپ قشنگ ترین کامنت سال واسه صبای مهربان جانم.

912

اعتراف اول.

خوشحالم از این که پیشت نبودم. از اینکه ندیدمت. از این که بقیه من را ندیدند. تغییر را پذیرفته ام. و پذیرفته ام که تو رفتی. حتی گریه ام نمی آید. خوشحالم.

اعتراف دوم.

نگرانم. اعتماد به نفسم باز رو به کاهش. آیه ی اگر خدا بخواهد میان دلهایشان الفت میفکند را باید دوباره بخوانم. تجدید همه چیز. چون سیم های من قطع شده اند.

اعتراف سوم.

اصلا حنای روی دستم را دوست ندارم.

اعتراف چهارم.

با خودم گفتم کی این دو گانگی ها و معلق بودن ها و بزرگ نشدن های تینیجری تمام می شوند!

اعتراف پنجم.

حالم از مافیا بازی بلاگی بهم می خورد. حالم.بهم.میخورد.عق.

اعتراف ششم.

یک متن مرتبط با شماره عنوان داشتم که خب، هیچ وقت نمی گذارم.

911

می نویسم فقط می خوام یه چیزی رو بدونم.

910

حنا گذاشت برام. روی مچ. دو تا پرنده روی سیم برق. البته تقصیر خودم بود یکم خراب شد. ولی دوسش دارم :)

909

صبح زنگ زده بود. لبخند می زنم. بالاخره اتفاق ها افتادنی اند. گریز نیست خب. از تغییرات واقعا گریزی نیست.

908

توی یه مغازه، در حالی که داشتم لباس های یک رگال را الکی نگاه می کردم به این فکر کردم که درصد زیادی کارهایمان برای توجه است. درصد زیادی.

907

یک عااااالم چیز دارم برای نوشتن. گفتن. حس کردن. میگم. می نویسم.

منطقه ی امن

عاح دو سالگیت را تبریک نگفته ام؟ 

96.6.19

905

ینی چی می نویسیم ؟ چی میگیم؟ چی میشیم؟ هم ؟ آی هو نو آیدیا.

904

هنوز زنگ نزده.

خندوانه شرو شو.

لم داده روی تخت.

مریض.

وسایل مانده در فرودگاه تهران.

اعتماد به نفس کم. 

کاسه ی سوپ هتل روی پا.

خانواده خرید جز او.

پنجره باز.

اسپلیت خاموش.

در دمای سی و سه درجه و رطوبت شصت و پنج درصد.

لرز.

سرماخورده.

صدا داغون.

تلگرام هیچ خبری نیست.

این کهنمویی چه بامزس وای.

متعجب.

دریا.

نظم، ترتیب، بدون بوق و سر و صدا.

خندوانه شرو شد.

903

آقا ما دوباره اومدیم مسافرت.

902

خوشبخت باشی رفیقم.

901

زندگی راه درازیه، اگه بخوای هی وایسی ببینی بقیه چیکار می کنن، بقیه چی میگن، نمی رسی به تهش.

900

گلودرد بدی مرا در خود غرق کرده است. خیلی بد.

899

صب به مامانم گفتم یه مارمولک تو اتاقمه، گفت ولش کن اون دوست منه. بعدا فهمیدم مامانم تو خونه دیدتش قبلن ولی اجازه داده تو خونه ول بگرده دوست کوچیکمون.

کی بود. چی بود.

یه بلاگری بود، سارا، بلاگشو پاک کرد، کانال تلگرامشو به فنا داد و رفت بلاگ اسپات.

یه پیرمردی بود که می گفت چیزی نیست دخترم.

یه موفرفری بود.

یه مریم بود اسم وبش با طعم آلبالو فلان بود.

یه فردا دانلود بود که خیلی خوب بود ، به پایان آمد دفترش.

یه بچه های بدشانس بود که خیلی انرژی منفی داش.

یه دختره بود اون اولا که اومده بود هر روز موهاشو صاف می کرد.

یه تپل بامزه بود تو سفیر، از همه بزرگتر بود.

یه سایه بود که ایده منو دزدید سر کلاس.

یه الناز بود که صداش خیلی قشنگ بود.

یه دختره بود عینکی، تو فرهنگ، روز اول اومد دیگه نیومد.

یه کاغذ کاهیایی بود تو کتابخونه دبستان.

یه معلم خط بود که ناخوناش خیلیی بلند بود.

یه بهار بود که خیلی دهه هشتادی بود. سوشال بود.

یه رستوران بود سه تا خانواده رفتیم، کباب ترش داشت.

یه روز بود خونه مادرجون، که بیرون از خونه دعوا شد.

یه روز بود که عروسی بود، سهیل اومد آبروریزی کرد.

یه روژین بود که مامان باباش جدا شده بودن.

یه سودا بود مثلا خواهر بزرگتر ما بود.

یه شایسته بی بود که .

به : عاطفه

به : عاطفه

896

 Why ?!

Its clear !

895

نیم ساعت با رایا و طهورا حرف زدیم. ازون حرف زدنایی که اونا پیش هم بودن، من اینور بعد کلی مسخره بازی درآوردن. نشست و برخاست با بچه های فرهنگ کلن این صحبتای خاله زنکی رو از یادم برده بود. چقد مزه داد :)

894

یکی هست که به عنوان ماست خور اعظم، منو از خوردن ماست میوه ای منع کرده.

893

آخی، دلم براش تنگ شد. حالا هیچوقت تنگ نمیشدا.

892

داریم میریم خونه نرجس روزنامه هارو روبان ببندیم.

بلوط

ازونا که تا یکیو از دست نده ، احساس نمی کنه که  این آدم می تونه یه روزی از دست بره.

890

چه دارد جهان جز دل و مهر یار

به جز توده هایی ز پندار ها

ادالت

توی آینه ، دخترکی به من نگاه می کند که دارد پوسته ی سال های قبل را به سختی می شکافد میاید بیرون، یک دنیای دیگر. بزرگ. روتین. عجیب. کثیف. بزرگسالی.

888

چه قسمت قشنگی که روز جشنت نباشم و بعد عکس هایت را برایم بفرستی و تعریف کنی. اصلا 888 من، مال تو.

887

به زور مامان و سعیده من یک عدد شال و عددی دیگر لیوان خریدم برایش که یک وقت فلان نشود و این همه او برایم کادو آورده اینها. راستی می دانستید هر وقت بابایش می رفت سوعیس و امریکا او کللل شکلات هایش را با من نصف می کرد؟ یا مثلا کل لواشکهای شمالش را ؟ می گوید من سرم شولوغ شده وقت نمی کنم زنگ بزنم من هم الکی برای حفظ غرور گفتم منم خیلی سرم شولوغ است و درس ها هوار شده روی سرم اصلا. بعد مثل این فیلم ها گوشی را گذاشتم روی شانه ام و وسایلم را جا به جا کردم که یک وقت صدای کوفتی لو ندهد چیزی را. راستی می دانستید مثل چیزها، موقع رفتن از مشهد "آدم ای شاه" را گذاشته بودند؟ خب آدم که ازین کار ها نمیکند. یکی دو ساعت پیش همه اینجا قاطی کرده بودند. اعصاب و فلان نداشتند هی بهم می پریدند. اقتضای رد شدن از خط زمان. روز آخر که بود ها، توی حرم، یک عالم خادم صف شده بودند مثل دسته راه افتاده بودند امام رضا را صدا می کردند. بعد ملت گوشی ها را در اوردند. بعد من از پشت همه را نگاه کردم. عجیبند این آدم ها. یا از پشت شیشه های آن رستوران لبنانی به آشپز هایش نگاه می کردم. یا مثلا به یک زن تپل عرب گفتم که هل نده او دستش را به نشانه "نمی فهمم چی میگی دخترک بذا هل بدم بره" تکان داد و هل داد که بره. یا مثلا سعیده رژیم گرفته و یک روز تمام باید فقط میوه بخورد. خب اینجوری که نمی شود. آدم می پوکد. هی موز لهیده بخورد هی هلوی شل. یا مثلا آمدن آدم ها توی خط زندگیت و بیرون رفتنشان هم عجیب است. راستی گفتم ما امروز صبح برگشتیم ؟