روزمرگی های یک دانشجو

شب ِ هفتم ِ فروردین، شاید مزخرف ترین شبی بود که در عمر ِ 17 ساله ام گذراندم. بدترین شان. می خواهم فراموش کنم همه چیز را. به جز "او" و آن پیرمرد.

من او را همان یک شب برای نیم ساعت در تمام زندگیم دیدم و (میدانم ) که دیگر هم نمی بینمش. اما نمی خواهم فراموشش کنم. اصلا. اصلا. 

او با آن موهای فرفری و بامزه، با آن لبخند قشنگ که نمیدانم ناشی از افتخارش بود یا بخاطر ِ ترس من. با آن جمله که من دوست داشتم یک بار در زندگیم بشنوم. و آن پیرمرد مهربان.. البته تا حدودی در فراموش کردنش موفق بوده اَم، دیدن بچه ها و درس خواندن حال و هوایم را عوض کرده. ولی شاید این موچ ِ فراموشی دارد "او" ی فرفری و پیرمرد را هم با خودش می برد و من نمی خواهم فراموششان کنم. نباید.

عهد کرده ام - خیلی سفت و سخت - که برای هیچ کس تعریفش نکنم. حتی زهرا. حتی عاطفه.