روزمرگی های یک دانشجو

دلم برا اون شبایی تنگ شده که باهم تا نصفه شب می خندیدم

بعدم سر اینکه کی کودوم طرف بخوابه جرُبحث می کردیم ُ پتو رو می کشیدیم.

میدونی، ی جور نوستالژیه که با شرایط مزخرفت، دیگه تکرار نمیشه انگار.

البته برای یِ ۱۶ سالُ ۱۰ ماه ِ ، خیلی نوستالژی معنی نمیده.