روزمرگی های یک دانشجو

گایز، اگر کامنتی را جواب نمی دهم، نه که بی اهمیت باشم یا ندیده باشم یا حوصله نداشته باشم، ایت استیکز این مای ماند  . فقط نمی خواهم با اموجی های قلبِ فراوانِ ناشی از جوابِ غیر قابلِ وصف در کلمات، خرابش کنم. تک تک حرف ها و جملات یادم هست.

پی اس یا همان پی نوشتِ فارسی (چرا که همین لحظه روح امین - که ادبیات می خواند - در من حلول کرد) : از نظر جسمی نمی توانم بخوابم و واقعا کاش می شد کلاس های فردا را نروم. حوصله ی مبانی جامعه را اصلا ندارم. اما فیزیولوژی را نمی شود غیبت کرد. آه. هوپ آیل گت بدِر.