روزمرگی های یک دانشجو

ای کسی که اینجارو ساختی! این چیزی که ساختی، دنیا، خیلی غم انکیزه. نه که مرگش غم انگیز باشه، نه که بیماریش غم انگیز باشه، نه که دزدی و دروغ و لاشی بازیش غم انگیز باشه، خودش غم انگیزه. ذاتش غم انگیزه. وقتی پیر شدن و مریض شدن مادرتو می بینی می فهمی. وقتی تباه شدن عمرتو به پای یه مرد ناخلف می بینی می فهمی، وقتی می بینی یکی بخاطر اسم و رسم باباش به جایی می رسه و تو که شایسته تر بودی درجا زدی می فهمی. وقتی راه برگشت نداشته باشی می فهمی.