تو ؟ واقعا ؟

گفت اون گل خشکارو می بینی ؟ اونارو واسه سالگردمون خریده.

گفتم سالگرد چیتون ؟ 

خندید : دومین سالگردمون دیگه.

فک کردم شوخی می کنه. گفتم که چطور من تا حالا نمیدونستم. تعریف کرد. از اینکه میره تا دم کلاس زبان، تا بیاردش خونه. ازینکه خطابش می کنه " دلبرِماه پیشانی من"، از اینکه کار می کنه، از اینکه میگه روسریتو بکش جلو.

بهش گفتم که رحم کنه. بذاره نفس بکشم ! نفسم تنگ شده بود. چی می گفت این ؟

خندید : بین خودمون بمونه ها !

با بهت نگاش کردم که هان ؟ بمونه ؟ .. می مونه ... می مونه ..

عنوان نمیدونم.

آدما،

هیچ وقت رفیق روزای سختشونو فراموش نمی کنن.

523

دیدن اینکه در جنگ داخلی به سر می بری،

هوم... اصلا قشنگ نیست.

می ریزم بهَم.

ی چیزی هست که هر وقت بهش فک می کنم

تمام وجودمو عصبانیت و کینه میگیره

اونم اینکه منطقه ی امنم [به قول نازنین] تهدید شده.

اینجا منطقه ی امن منه. و اگر بفهمم با خوندن ِ اینجا، منطقه امنمو تهدید کردی،

یو هَو نو آیدیا که چقد بهم می ریزم.

ها ؟

وات دِ هل آر یو دویین ؟

هارد ورک تو دو !

چجوری میشه کسیو دوست داشت ؟

یا چجوری میشه دوست داشته شد !

خیلی کار سختیه !

حالا فرق نمی کنه. هر چی.

خیلی دوست دارم بنویسم ولی نمیتونم.

مثلا از نون پنیر گوجه و چای شیرینی که امروز کنار بچه ها خوردیم بنویسم،

یا از خود درونیم که خیلی خطرناک شده.

هوم ؟

شایدم آدما انقد حالشون بد نباشه که میگن

شاید این حرفارو می زنن تا دو تا کامنت محبت آمیز بگیرن

که اگه اینطوری باشه،

حالشون از اون چیزی که میگن بدتره !

تایم تو گو :)

خوبه،

خوشحالم یکی - اونم یه دختر خوب - داره کمکت می کنه که خودتو پیدا کنی.

منم میتونستم. ینی شاید یکم.

[پست را با سوء تفاهم ها و حدس زدن های الکی ِ مخاطب، منحرف نکنید.]

خفه.

دو جا هست که نمیتونم جلوی "خفه شو" گفتنمو بگیرم

یکی به اونی که خودشو میزنه به خنگی و حرف میزنه

یکی هم صدا و سیما و مخصوصا وقت ِ اخبار !

513

ب نظرم همیشه هم لازم نیس فرهیخته باشیم¹

مثلا میتونیم بشینیم به جای تحلیل تاریخی ِ دزیره، یکم به احساسات خود دزیره فک کنیم

یا بشینیم یه فیلم عاشقونه - فقط عاشقونه و بدون هیچ پیامی ! - ببینیم !

یا مثلا رمان بخونیم. هوم ؟

1.البته نظر صباس. و مرسی که این ی جمله رو بهم گف !

ناشناس عزیز !

خب شاید من و حرفام خیلی تو بوق و کرنا نباشه :)

ولی خب بلخره اسمایی هست و فاطمه ساداتی، یه موقه هایی هم زینبی. :)

و تشکر ِ زیاد بابت کامنتا و دل گرمیا. واقعا.

آره. برات دیگه چی بگم ؟

* میشناسید منو؟ پس نخونیدش.

ی جورایی اینجا آرومه، مثه قبل طوفان.

خب،

بوی یه قهرُ آشتی کنون حسابیُ قول دادنای الکی میاد اینجا.

511 اُمین.

دردم نهفته بِه ز طبیبان مدعی !

باشد که از خزانه ی غیبم دوا کنند.

اگه انسانی باشید این خودش پشتش میاد که [مفعولُ فاعلاتُ مفاعیلُ فاعلن ! ]

تکرار کن... تکرار کن بفهمی ..

و من یتق الله،

یجعل لَهُ مخرجا، ...

و من یتق الله ...

او را از جایی که گمان نمی کند روزی می دهد...

و این یه اعتراف شجاعانه س.

من

ترسو ام. خیلی ترسو.

[هی به خودم میگم اگه اون روز، از مبارزه کنار نمی کشیدم و از تمسخر بقیه نمی ترسیدم، الان وضعم بهتر - خیلی بهتر - نبود ؟ ]

هل بده منو.

ی قدم اینه که بدونی مشکل از کجاس

ی قدم بعدش اینه که بدونی چی حلش می کنه.

و من هنوز حتی ی قدمم بر نداشتم !

همین که هست.

اصلا میدونی چیه،

من نمیدونم کی هستی، درست !

ولی دلیل نمیشه بذارم کفشی جز کتونی ِ مشکی بپوشی.

ازینا که پایینش سفیده، کُلِش مشکیه. ازینا که اسپرته. میدونی که چی میگم.

آهای !

وای یکی این پرده ی حریر ُ از جلو چشمام بزنه کنار،

ببینم دارم چی کار می کنم دقیقا ؟ ببینم اصلا اینا همه بخاطر چیه ؟

یکی بیاد بتابه به زمین ِ من، این مِها رو ببره کنار. یکی بیاد اینجارو گرم کنه.

آهای !

اصل حالم را می خواهی؟

اصل حالم این است که موهایم را دو طرفم بافته ام، بابت نتیجه ی تستی که داده ام هنوز هم خوشحالم، تاریخ ادبیاتم را نخوانده ام، قسمت پنج 13ریزن را تمام کرده ام، خودم را در این احساسات مختلف گم کرده ام، خدا را به خاطر وجود چند تا آدم شکر کرده ام، به رفتار های مسخره ی این چند وقتم فکر کرده ام، یاد غیر قابل پیگیری ترین شب زندگیم افتادم و ضربان قلبم رفت بالا. غر زدم، خودم را سرزنش کردم، باز هم حرف نزدم، به این فکر کردم که چه خوب میشد اگر می توانستم تمام این احساسات را برای چند دقیقه دایورت کنم روی یک شخص دیگر. تا بفهمد، تا درک کند، تا یکهو ضربان قلبش برود بالا ! تا بگوید هورمون هایت گند زده اند !

اصل حالت را می خواستی در "خوبم" یا "بد نیستم" خلاصه کنی ؟

بی عنوان.

هجوم احساسات مختلف را

چ کنم ؟

وات د هل ؟

503

ساعت دو ی شب است. خودم نمی دانم چه می خواهم. چه کرده ام. چه احساسی دارم. فقط این تپش قلب مزاحم را حس می کنم و گرمای اتاق را. و البته خوشحالم. کمی.

(لازم است باز بگویم که اصلا بحث سر جنس مخالف نیست ؟ ) 

خواهرانه

تو کِی انقد بزرگ شدی که به کارای من میگی بچه بازی ؟

یا اصن کی هستی.

روزت مبارک آقای آینده ی جان :)

حالا من چ بدونم کجایی.

500 اُمین.

فیلم های بچگیم را نگاه می کنم، 

می فهمم که انگار از بچگی همینطوری بودم. نابلد بودن به ابراز کردن هر احساسی. 

حرف نزدن.

چ کنیم حالا.

خارش بینی، دندان درد، همان معضلات ِ ۱۷ سالگی همیشگی، ذوق، گشنگی، عجیب ِ ولی دل تنگی و هورمون ها، همه دست به دست هم داده اند اعصابم را بریزند بهم.

پاد زهر ِ جان !

نوشدارویی نباش که دیر بیایی ها. بدان. بیا.

497

وی در ادامه ی پست 495 افزود :

امروز خبر دادن داوودی کلا تا آخر سال نمیاد !!

496

با اینکه دیگه از اون خوابیدن کنار هم و دعوا سر پتو و 

تا صبح خندیدن خبری نیس،

یا با اینکه دیگه نمی شینیم باهم تبلیغا و آهنگارو مسخره کنیم

یا اینکه اگه دیگه مدام دستمون گوشی نیستو سلفی نمی گیریم،

عوضش اون هنوزم شکلاتایی که باباش از سفر میاره رو باهام تقسیم می کنه.

495

دیروز نذر روزه کردم که داوودی نیاد،

و گفتن حالش بد شده نمیاد.

معضلات 17 سالگی.

اگه منو میشناسید، میشه لطفا دنباله شو نخونید ؟ خواهش می کنم.

من، موش ترسیده ی پشیمان.

تو مهربان تر از آنی که بگذاری من چوب کارهایم را بخورم نه؟ نه که منکرشان باشم... ولی ببخش... به بزرگیت، به حول حالنا بودنت، به احمق بودنم، به هیچ بودنم، تو را به جان بنده های عزیزت، ببخش. قول بدهم؟ 

معضلات ِ تینیجری.

الان مستعد ترین فرد برای به گند کشیدن ۱۷ سالگیم هستم.

قبول داری نه؟

تناقض، گند حال آدم را در میاورد.

هان ؟

این مرض چیست که بر جان من است ؟

صرفا جهت ثبت.

با اینکه اصلا دیگه این بحثو دوس ندارم،

ولی دعا می کنم همسر آینده ی اینجانب (!) یه مادر شاغل داشته باشه

تا بفهمه دقیقا فرق بین همسر شاغل و خانه دارو. 

عنوان ؟ می تونم بنویسم؟ نه.

با کی حرف بزنم؟ اصلا بزنم؟ با مامان ؟ با خانوم کاویانی ؟ با دوستام؟ با زهرا ؟ با اسماء ؟ با خانوم ل. ؟ خانوم الف. ؟ صبا ؟ رایا ؟ نه نمی تونم. من فقط یه درون گرای برون گرا نمام !

دیدی پستای غمگین میذارن؟ میدونی چقد متنفرم ازین حال و هوا؟ دیدی چقد زندگیا داره زود پیش میره؟ دیدی من چجوری بودم؟ دیدی من دارم برمیگردم؟ دیدی چقدر عوض شده عقیده هام؟ هوم؟ دیدی؟ دیدی دارم یاد 14 سالگیم میفتم؟ دیدی دلم می خواد سفید سفید باشم؟ دیدی چقد تغییر می کنم؟ دیدی نظرم چقد راجبه آدمای دورم عوض شده؟ دیدی هوم؟ دیدی چقد بچه شدم؟ دیدی دغدغه هام چی شده؟ دیدی چقد از مشکل عزیزام گره میخوره دلم؟ دیدی مثه بدبختا نمیتونم هیچ کاری کنم؟ دیدی چقد منفی بودن حالمو بد می کنه ؟ دیدی چقد نگاه آدما برام مهم شده؟ دیدی متنفرم ازین جمله ها و این لوس بازیا؟ ولی میتونم ننویسم ؟ هوم؟ دیدی؟ مخاطبم؟ تو،  همونی که داری می خونی. بدون توجه به اینکه کی هستی، بدون توجه به اینکه من کیم ، دیدی منو؟ دیدی خودتو ؟

اقتضای سن، آب و هوا یا حالا هر چی.

خواستم بگم که اگه فک می کنید توی این روزا با این هوای خنک و بارون، هورموناتون قاطی کرده

یا دیوونه شدین یا هر چی، تنها نیستین. انگار می زنه به سر آدم !

پی اس اینکه تشکر از اسماء بابت اینکه یادم انداخت اینو پستش کنم.

485

الآن می توانم به 90 درصد آدم ها حق بدهم. به بی دین بودنشان، به پوشیه زدنشان، به عاشق شدن گاه و بی گاهشان، به بی قانونی کردنشان، به بچه مثبت بودنشان، به داد زدن هایشان، به نگاه های ترحم آمیزشان، به قضاوت هایشان، ...

ذکر مصیبت.

فردا. هفت صبح. داوودی.

یک لحظه بیا و برایم کامنت کن که

یک لحظه بیا و برایم کامنت کن که 

من بالاخره تمام این مجهول های ذهنی را معلوم می کنم و حق و ناحق را تشخیص می دهم و از این بی ثباتی در می آیم. برایم بنویس که من یک روزی یا ازین کشور می روم یا دوستش خواهم داشت. بنویس که دوره ی تعصب ها و دو راهی ها تمام می شود. بنویس که همین روزهاست که بزرگ می شوم و از بزرگ شدن نمی ترسم. بنویس که همین روزهاست که تمام فکرم را می دهم به درسم، بنویس که یک روز بالاخره این حسادت های بچگانه و گاه و بی گاه تمام می شوند. بنویس. لطفا. یادت نرود ها.

فکرکنم خیلی آدم شبیه من وجود داشته باشد :)

هیچ وقت این خصلت کم حرف بودن توی جمع غریبه را دوست نداشتم و همیشه نگاه های از سر دلسوزی بقیه دلم را سوزانده و باید بگویم فامیل های دور پدر، دوستان خانوادگی، بچه های توی کلاس زبان، همسفران چند روزه، ... همه ی شان من را مظلوم خطاب کرده اند و کم از دهنم حرف شنیده اند. از این قضاوت زودشان خنده ام می گیرد و به این فکر می کنم که من واقعا نمی توانم زود با آدم ها گرم بگیرم. برعکس پدر، متین، عاطفه، صبا.

توی فرودگاه آقای دکتر به پدر می گفت آقای فلانی، دخترتان اصلا به خودتان نرفته. خیلی مظلوم و ساکت است :)

عنوان را ول کن خواهشا.

از این احساسات متغیر تینیجری، از این ثبات نداشتن

با تمام وجود بیزارم.

:)

این روزها خیلی خوشحال ترم. خیلی چیز ها یادگرفته ام. با چالش زندگی عاطفه کنار آمده ام. هر چیزی بشود، من بازهم هستم. دیگر رویا نمی بافم. دیگر نقطه ضعفم کم رنگ شده. دیگر آن طور با خودم سر احساسی رفتار نکردن نمی جنگم. انگار یک جورهایی می دانم که باید چه کار کنم. انگار ترسیم کرده ام همه چیز را برای خودم. و همه ی این ها خیلی نشانه ی خوبی ست. لااقل برای من.

فاینالی:)) گود فیلینگز :)

خوشحالم. در واقع انگار هورمون هایم برگشته اند سر کار عادیشان. کم کم آن احساس های مسخره بار و بندیلشان را جمع کرده اند. انگار یکم بزرگ تر شده ام. خوشحالم. اگر هورمون ها (!) همینطور مسالمت آمیز باهم کنار بیایند !

ناشناسی دلم برد و گم شد !

من پی ِ دل کنون بی قرارم !

چه عنوانی ؟ هوم ؟

یک آچهار بلند بالا لیست نوشتم. رفتم زیر قبه ی امام حسین و یک گوشه وایسادم و همه را اسم بردم. زهرا، عاطفه، اسماء ، زینب، فاطمه سادات و شعرش ، صبا، کامنت گذار ِ ناشناس، ...

اصلا دوستشان ندارم

چقدر غمگین شده این پست ها.

:)

نمی دانم چرا آن شب می خواستی گریه کنی و دلت پُر بود - نمی خواهم بدانم هم - 

ولی باور کن [ رفیق ِ جان ] که بغلت می کردم و بعد هم سعی می کردم بخندانمت. :)