2138
يكشنبه, ۳۰ دی ۱۳۹۷، ۰۱:۰۸ ب.ظ
کیستی ای لیلیوتِ آشنا
[نوشته شده در ۲۵ تیر ۱۳۹۶ - تگِ «فندق مامان» ]
راستی فندقک، داشتم فک میکردم باز یه مامان روان شناس بیشتر به دردت میخوره تا جامعه شناس. لااقل به دردی دوا می کنه ازت. نه که دوسش داشته باشم روان شناسیو ، ولی خب.
بعد داشتم فک میکردم من راجبه تو که می نویسم، موضوعُ می زنم «بقیه». ولی باید بزنم «من» . بابد بزنم «او» . تو وجود من نیستی ؟ تو وجود او نیستی ؟
* دیدی نور دو چشمم، دیدی حالا مادرت روان شناس می شود ..
زیبای جهانم، نور دو چشم، فندق من سلام
حرف آخر را اول می زنم.. برایم دعا کن. طلب دعا از یک نطفه ی هنوز بسته نشده کار بیهوده ای باشد شاید. نمی دانم شاید بلند می گویم « برایم دعا کن » تا هر کسی که می شنود به خودش بگیرد. بلند داد میزنم بلکه به گوش خدا - که تو پیش اویی - برسد. به هم ریخته ام. تکه هایم را به جای اصلیشان برگردان.
هر چند که می دانم دلیل کم نوشتن هایم خیلی در این فضای مجازی بزرگ اهمیتی ندارد، می خواهم شرح دهم که چرا دست هایم روی کیبورد قفل شده اند. دلیل ننوشتن های این چند وقت، این است که شاید با بروز ندادن و ننوشتن احساس آرامش و امنیت بیشتری می کنم. ربطی به اینکه آدم های زندگی ام این وبلاگ را می خوانند، ندارد. اگر بحث سر اعتماد و محبت باشد، زهرای عزیزم را بیش تر از همه دوست دارم. اما مسئله این نیست. روزمرگی های بسیاری برای مکتوب کردن آمدند و رفتند و من آن ها را به هیپوکامپ مغزم حواله کردم بدون اینکه آن ها را در قالب کلمات بریزم. این وبلاگ سه سال است که جایی در مغز مرا اشغال کرده است و من این مشغول بودن را دوست دارم. بلوط هر روز به اینجا می آید و می خواند و حتی یک پست از فالویینگ هایش رااز دست نداده است. بدون کامنت، بدون اظهار وجود. و از این وضع راضیم و آرامش بسیار بیشتری نسبت به قبل دارم. گاهی هم نوشتن آدم ها را بی قرار می کند و این چیزی ست که بعد از سه سالِ مداوم نوشتن آن را یافته ام.