روزمرگی های یک دانشجو

هیچ وقت این خصلت کم حرف بودن توی جمع غریبه را دوست نداشتم و همیشه نگاه های از سر دلسوزی بقیه دلم را سوزانده و باید بگویم فامیل های دور پدر، دوستان خانوادگی، بچه های توی کلاس زبان، همسفران چند روزه، ... همه ی شان من را مظلوم خطاب کرده اند و کم از دهنم حرف شنیده اند. از این قضاوت زودشان خنده ام می گیرد و به این فکر می کنم که من واقعا نمی توانم زود با آدم ها گرم بگیرم. برعکس پدر، متین، عاطفه، صبا.