لیمیت

اگه حال آدما رو از یک تا ده درجه بندی کنید، من

حد مجموع دنباله ای با آر = یک دوم

و آ = دو پنجمم.

به هر آشنایی که اینجا را می خواند

من در عمر کم 17 سالو 7 ماهو 2 روزه ام، اتفاقات مختلفی را تجربه کرده ام. مثل شما. مثل هر آدم دیگری. بچگی کردم، اشتباه کردم، خوب بودم، بد بودم. اما چیز های معمولی ای که بر من معمولی گذشته است، غیر قابل پیگیری ترین چیز های زندگی من است. و من قصد ندارم برای هیچ کس بگویمشان. هیچ کس.حتی فندق. حتی لیو. شما از افراد نزدیک زندگی من هستید، ولی چیزی نپرسید، ذهن من با پرسیدن شما ناخودآگاه احساس خطر می کند.

با حس دوست داشتن

بلوط

1034

خوردم زمین. منو ببخش. منو ببخش. بلندم کن.

توهماتی که به اسم خواب می بینیم

ذهن من بیخود کرد از بین این همه آدم اونو انتخاب کرد و آورد تو خواب من.

امروز

1. عینک جدید گرفتم

2. با زهرا و پنج تا دیگه از بچه ها رفتیم ریواس

3. با زهرا راجبه آزمون همبستگی طورانه حرف زدیم

4. مهمون داشتیم و من همون طور که تا یه حدی ایده الم بود خونسرد بودم.

5. تولد داداش بود بعد یه هفته با تاخیر

6. با صبا حرف زدیم

7. معلم ادبیات راهنماییمو دیدم و حتی اسممو یادش بود و گفت بلوط جان و بغل و فلان.

8. رتبم از چیزی که فک می کردم بهتر شد

9. یه خانومه تو مغازه گفت ما سلیقمون بهم شبیهه، کودومشو ور دارم :)

10. یه فکر ممنوعه اومد تو سرم و پسش زدم.

11. یکی از 250 تا فیلم برتر ای ام دی بی رو دیدم که هیچ مالی نبود البته

12. بالاخره تموم شد. و یه شروع جدید.

شکرخدا.

نمیدونم میفهمی چی میگم یا نه

یه چیزی میخوام بنویسم که نمیدونم چیه. و از صب دارم توی این صفحه و کلیدای کیبورد دست و پا میزنم.

سه فکت امشب

چقدر سخت می شود باور کرد که یک نفر از میان ما رفته.

دلم برای عاطفه تنگ شده است. خیلی عادی.

لگاریتم دوست داشتنی من.

عنوان.بی عنوان.

نباید کم بنویسم. ولی سانسورچی درونم اجازه نمی دهد.

1022

دقیقه هاست به صفحه ی سفیدی که الان شما دارید همین چند کلمه را رویش می خوانید، خیره شده ام.

1020

 یه گندی زدم. همین الان.

خواهرانه

با عاطفه در صلح مطلقیم.

1012

هوس نارنج کردم.

1008

پدر شب رفت. هیچ کس آنطور که باید ناراحت نیست.من تصمیم گرفته ام، به قول صبا، ایندیپندنت وومن. به معنای خودم.

1006

چند وقته چقد مهربونو چندش شدم. امشب فهمیدم دیگ تموم شد. البته شده بود. مهم نیست واقعا. مهم اینه که برم جلو، واینسم، برسم به چیزی که میخوام، ثابت شم. این از عاطفه مهم تره. 

این، تقریبا یک پست تداعی آزاد است

نمیدانم. باید الان بنویسم. بدون ملاحظه. هربار گفتم نه اینها جایش توی وبلاگ نیست نه این ها فلان. ولی الان حوصله ی سانسور کردن ندارم. صبا پکر است. جدیدا قسمت بالا ی سمت چپ سرم درد می کند. جدیدا. به این نتیجه رسیده ام که اول باید درس خواندن را با ریاضی شروع کنم وگرنه نمی شود.و خوشحال ترینم از این که پشتیبانم سیماست. و کاش نرجس رتبه ام را از زیر زبانم نکشد که من قصد ندارم لام تا کام حرف بزنم. آن دختر جوان تازه ازدواج کرده هم، پی امم را سین نکرده. به درررک. من دیگر حال ناله و فلان ندارم. یک بلوطی بود یک وقت که ناراحت بود. حالا فقط تاسف می خورد. خیلی جدی. بی حس. اصلا میدانی چه - جدای از عاطفه - نخست دیر زمانی در او نگریستم، چندان که چون نظر از وی بازگرفتم، در پیرامون من، همه چیزی به هیات او درآمده بود. آنگاه دانستم که مرا دیگر از او گریز نیست. این نهایت احساس من است.

1002

 این سارافون را که پوشیده ام، شبیه به دخترک های نقاش با موهای آشفته شدم. با لپی که اشتباهی قلمو خورده بهش و آبی شده است.

هجده، هیجده، هژده یا هر کوفت دیگری

از اول هم نباید چشم هایمان را میدوختیم به هجده.دیگر هیچ چشم 17 ساله ای، انتظار هجده را نمی کشد. هجده سالگی، هیچ پخی نیست.

*هفده سالو اندی از عمرش را نگاه می کند. ترسان به چند ماه مانده به هجده سالگیش خیره شده، پتو را روی سرش می کشد و می خوابد*

6:59

بیدار باش هفت صبی. گفته بودم خوشحالت می کنم، قول داده بودم.

آی پرامیس

لبخند می نشانم روی لب هایت. قول می دهم.

منطقه ی امن دخترک

و من به طرز عاشقانه ای، اینجا را دوست دارم. و تمام کلماتم را، و عنوان هایم را و شماره هایم را و موضوع هایم را.

984

خیلی وقته صدای کیبورد لپ تاپو نشنیدم. یو هو نو آیدیا، که چقد دوس دارم این صدارو.

981

یه جوری از وصل این رشنه نا امید - که البته هیچ وقت نباید شد

980

دوست دارم بنویسم. خیلی. ولی کشش بک اسپیس از کشش حروف بیشتره. میفهمی چی میگم؟

979

بارونی قرار بود بیاد، اومد. رعد و برقی قرار بود زده بشه، زده شد. طوفانی که قرار بود بیاد، اومد. وقتش نیست دیگه آروم شی؟ بوی خاک نم دار بدی؟ آسمونت صاف باشه؟ هر چند چشمات پف کنه یا یه عالم گریه کنی. تموم شد، خب؟ حالا باید برسی. به هر چی میخوای. باید برسی.

978

اول صب جمعه و اینکه کارام مونده و امروز دوبار باید برم بیرون. بی حوصله. از اون وقتا که بگی بالا چشت ابروعه بد نگا می کنم. و فقط نگاه می کنم !

976

دارم بالا میارم این حجم از تفاوتو. و اونو. و کلاسو. و اون یکیو. و یکی دیگرو. و بی ملاحظه بودنشو. و حرفای بدشو. و انسانی رو. و این کشورو. و تقریبن نصف چیزارو. ولی به نظرم مشکلی نیست یه دختر 17 ساله هر از چند گاهی اینجوری معادله های ذهنیش نامعادله بشه. هم اقتضای سنه. هم شرایط تهوع آور. اگه اسم میاوردم راحت تر بودم. ولی نمیشه. داره. حالم. بهم. میخوره. و این تنها توصیف دقیقیه که میشناسم. 

969

جز همین حرفای تکراری، چیزی برای گفتن نیست، همون روتین.

968

تا کی ادا در آوردن؟ اه. [ بخش سیاه ذهنم را خالی می کنم اینجا، من به این سیاهی که این وبلاگ است ، نیستم. ]

شخصی

وقتش است که دیگر نترسم. هر چیزی که باشد.

966

باران میبارد. باز بهتر است از هوای خشک و سرد. چراغ ها خاموش است، جامعه شناسی توی کیفم دهان کجی می کند، من به آدم ها فکر می کنم، به تفاوت ها، به ترس ها، به حسادت ها، به تازگی ها. به شروع شدن تقریبا سراشیبی زندگی. سراشیبی ای که از دنیای دانش آموزی درمی آیی، از "من" بودن در می آیی، از بچه بودن در می آیی. سراشیبی هولناک بزرگ شدن.

965

کانفشن : یک شب در درون خودم مثل مغول ها، مرز های حریم شخصی را له کردم. 

963

نمی خواستم ساعت دوی نصفه شب پست بگذارم ولی کلمات به زور خودشان را می کوبند به کیبورد و بعد خفه شان می کنم. دلم می خواهد بنویسم، ولی.

غرغرات، تنفرات، جوابیه و یک سری چیز بی ارزش دیگر.

.

تکمله به نامه های قبلی.

آه دختر جوان ! چرا فکر می کنی من ناز می کنم ؟ در احساسات من تنها چیزی که نیست، ناز کردن است. آن هم نسبت به تو. من ناراحت بودم ! [ مشتش را به دیوار نه - به بالش می کوبد. ] بیلیو می که من غم عمیقی را حس می کردم. البته غم عمیق نه حالت ناله ها، نه. منظورم ناراحتی کوچکی ست در اعماق وجود که اصلا معلوم نیست. مثل همان "دراکولای غمگین در من" . اما چه کسی جز توی تغییر کرده، اسم این ها را ناز کردن می گذارد ؟

[ تکمله بر وزن تفعله. وزن دیگه ی باب تفعیل. میرابی تاثیر خودشو گذاشته.]

957

به من می گوید تو ناز داری. و از این قربان صدقه ها. قرار شد سه شنبه بروم پیشش. ناراحت کننده است که دیشب هیات تمام شد و امشب جایی برای رفتن ندارم. جایی که دوستش داشته باشم. با صبا کلی فکر هایمان گذاشتیم روی هم و آخرش یک وویس بیست ثانیه ای فرستادم برایش و این روش جواب داد ! حالا ببینمش می گویم که دختر جوان ! تو هر چقدر هم که بروی و هی دور و دور و دورتر شوی، باز هم جای خالی دوستی که سایه ات را دنبال کند را حس می کنی. مگر من حس نکردم؟ من جای خالی تو را عمیقا حس کردم، جای خالی صبا را حتی در کم پیدا بودنش حس کرده ام، جای خالی زهرا را ! - اگر دور باشد.

گفتم که قرار است سه شنبه بروم پیشش دیگر؟ قرار است همه ی فیلم ها را آماده کند و کلی چیز برایم تعریف کند و من خرس گنده نتوانم خودم را جمع کنم و به قول صبا عر بزنم. و بعد به خودم بگویم کام آن به خودت بیا ! و بعد صبا بگوید به خودت نیا گریه کن ! این اتفاقی ست که خواهد افتاد. با شناخت 17 سالو پنج ماهو چهار روزه ای که از خودم دارم می گویم. الکی که نه.

بی قائده نوشتن ها را که می بینید ؟ از جمله ای به جمله ی دیگر پریدن. عاح وقت استراحتم گذشت. بروم سر درس و مشق و زندگیم. بقیه اش باشد بعدا.

شخصی

میدونی چی فهمیدم؟ میدونی توی روز دوم از ماه ششم هجده ساله بودن چی فهمیدم ؟ اینکه چه اختلاف نظری وجود داره و چه فرقی هست بین ما و چه مشکلاتی میتونه به وجود بیاد و هنوز نیومده. برس به فریاد ما.

953

بزرگ میشی، تغییر می کنی، سیر عوض شدن بشریت و می بینی، آدما رو نجات میدی، نگران نباش.

چرت و پرت با ذکر چند خط مثال.

دیشب خیلی خوب بود. خیلی زیاد. امروز ، تولد مامان یادم رفته بود. ولی تولد ها چندان اهمیتی ندارند. بیشتر از همه، تولد خودم. حالا جدا از تولد مامان، دیشب خواب عاطفه را دیدم، زنگ بزنم و حالش را بپرسم و غرورم را بگذارم زیر پا یا صورت مسئله را پاک کنم؟ خب. صورت مسئله. صورت مسئله را نبینم اصلا حالم بهتر است تا دیدنش، حل کردنش و فلان. ترس نیست. من فقط سعی می کنم اوضاع را در حالت تعلیق نگه دارم. چون این ممکن، هیچ وقت موجود نمی شود.پس ممکن بودن بهتر تا معدوم بودن. البته معدوم "بودن" معنی ندارد. معدوم که چیزی نیست که "باشد" ! ولی خب در مثل مناقشه نیست. زینب و اسماء همیشه می گویند. البته هیچ ربطی نداشت ولی حالا داشتم می گفتم که این مسئله،  یک چیز معلق در هواست که ترجیح میدم همان طور معلق بماند تا اینکه بیفتد زمین و بمیرد یا مثلا برود به آسمان ها و آنجا خفه شود. چرت نگو دختر. برگردیم به بلوط همیشگی.

شماره ی 951. در حال گذران روزهای پیش دانشگاهی بودن.

پارسال با عاطفه رفتیم، امسال دارم با نرجس میرم. کی فکرشو می کرد؟ بعد میدونی چی یادم میاد؟ قاسمی رو وقتی میگه کارای خدا این طوریه. و یه وقتا فک می کنم اگه کارای خدا اینطوریه که نقطه ضعفای ادمو نشونه میره، بدون کمک ، من زمین می خورم. هر چند کمک هست. بزرگترین کمک دنیا هست. اونی که نیست، منم.

داشتم به نرجس می گفتم خودمو تنبیه می کنم نمیام. گفت اگه نیای ینی یکی دیگه تنبیهت کرده و توفیق اومدنو ازت گرفته. خدا مقیل العثراته. میرابی همیشه میگه. میگه لغزش ها رو جبران می کنه. اَقِلنی عَثرَتی.

950

ولی کسی که میتونه دل ببره، میتونه بکَنه ، میتونه ول کنه ، واقعا قابل تحسینه. قابل تحسین افتاده تو دهنم. چند وقته یادم میره افتاده تو "دهنم" درسته یا افتاده تو "زبونم" :|

945

داشتم افسردگی می گرفتم کم کم از بی حرف زدنی :)

944

باید مرا ببخشی و صفحات قبلی را پاره کنی و به روی خودت نیاوری که 99 برگ از این دفتر صد برگ را سیاه کرده ام.

رمز را می دهم اگر حوصله ی ناله دارید

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

940

نات ا گود دی.

938

پیش دانشگاهی ها، حق ندارند همیشه عصبی باشند.

شخصی

گاهی به این فکر می کنم که اگر کوتاهی هایی که من در مقابل او کردم، او در مقابل من انجام می داد، رهایش می کردم و می گفتم که دیگر به من هیچ تعلقی ندارد.

930

هذا من فضل ربی

927

بهتر است شعر های شاملو را با حالت مظلوم و مهربان بخوانم،

یا لبخند بزنم به یک آدم نا آرام پر تلاطم

یا برای دوستی که از دست داده ام، گرد غم بپاشم روی احساساتم؟

روتین دوست داشتنی

اعتماد کردن. وصل بودن. تلاش کردن. بعد چن ساعت درس خوندن بیرون اومدن از اتاق برای سریال تی وی. کنار اومدن. صبا ی دانشجویم. زهرا ی مهربانم. حرفای تو سرویس. امیدوار بودن. دوباره کنار اومدن.

915

چشم هایم دارند می روند.