1887

بیکاز آو یو.

صبا

گفتی طولانی ولی اگه طولانی باشه دیگه چرت و پرت میشه و دتس نات هو آی وانت ات :) ما راه های زیادی رو باهم رفتیم از دِی ماه سال سوم دبیرستان من و پیش دانشگاهی تو با هم بودیم تا الان. غولای زیادی رد کردیم. خندیدیم، تعریف کردیم، دعوا کردیم، بحث اعتقادی کردیم، گاهی شده از هم خوشمون نمیومد، اما بلخره تا اینجاشو اومدیم. گفته بودم تو آدم عجیبی هستی و حتی الانم نمیتونم کلمات مناسبو بهم بچسبونم و یه دلیل براش بیارم. اما میدونم حداقل تو دوستی ما آپس و دَون داشتیم. زیاد. زیاد. اما 1886 مال توئه برای اینکه بدونی یو آر اسپسفیک و این داستانا. من مچکرم ازت. *لبخند را روانه ی مانیتور می کند. صبا دریافت کند*

1885

میدونید که من 20 پست در روز دارم و هو هو هو.

وونت لوک دَون، وونت اپن مای آیز

شکرت. فقط همین. دیگه چی دارم بگم ؟ *متن هزار خطی اش را در ذهنش مرور می کند*

متنی در کار نیست در واقع. از دیشب تا همین الان دارم جواب دایرکت و تلگرام و کال میدم. *الان من صدای شمایی که گفتی چرا به زنگ گفتی کال، شنیدم* بگذریم. هر کی رتبمو پرسید گفتم. و خوشحالم. سیما گفت تو و زهرا افتخار منید. مامان بابا خوشحالن. رفیقای واقعی هستن پیشم باهم ذوق می کنیم. و همین. بچه های پارسال، بچه های امسال، فامیل، دوست و آشنا، بچه های کلاس - همه - کلی مهربون بودن و لطف داشتن. "لطف داشتن" نه به اون معنای کلیشه ای که خانوما پشت تلفن به کار می برن. واقعا لطف داشتن. شنبه که میرم مد، هم شیرینی می برم هم از محمدی نژاد تشکر کنم به طور جد. چشمامو که می بندم یه صدایی میگه "پس شیرینی من کوووو. شیرینی من. هاهاااااا" و بله. اون خود شماهایین. اون صدا، صدای خود مردم ایرانه. بازم شکرت. شکرت. شکرت. دانشجوی نصفه نیمه، کامل شد.

*ای "مــن" ! چطور کامنتت را پاسخگو باشم ؟

شکرت

شکر لله، شکر لله، شکر لله

حمدا لله، حمدا لله، حمدا لله

نتایج

تا یار که را خواهد و میلش به که باشد

1881

امروز تنها که بودم، صبا گفت ز میزنم ح بزنیم که وجهه ی آدم تنها نداشته باشی. یکی از قشنگ ترین ملاحظه هایی بود که از یه آدم دیدم.

1880

زیبایی تو از سطح بدنت گذشته و به اعماق وجودت رسیده.

پیپل

اما چیزی که تو همشون مشترک بود، این بود که همشون برخوردشون دوستانه بود. انگار که رفیق خودشونه طرف.  فاطمه و غزاله و دانشجوآی تهران هم. و این حس خنثامو نسبت به دانشگاه رفتن به سمت مثبت می کنه. نسبت به "دانشگاه رفتن و آدماش" نه خود "دانشگاه".

1878

امروز واقعا گند حرف زدن با دانشجوآ رو درآوردم. خود دانشکده ی روانو که رفتم، و با شیش نفر اونجا حرف زدیم. امینم بود. امین اول رفت دانشکده مدیریت بعد اومد روان. باید بهتون بگم که همین طور دارم گیج و گیج تر میشم. با اسماء با مترو اومدم خونه و همانجا جان رو به جان آفرین دادم و یه جوری خوابیدم که عمه و عسل یه رب جلوی خونه داشتن در میزدن و آخرم وایسادن تا مامان و بابا اومدن. الانم می بینید که دارم مینویسم نتیجه ی همون خوابیدنس. اما خیلی حس خوبی داشتم به اینکه امروز رفتم. مخصوصا که بعدشم دوباره با امین رفتیم دانشکده مدیریت و خب، خیلی دید واقع بینانه ای نسبت به مدیریت پیدا کردم. از اولیت دوم خارج شد و نمیدونم الان اولویت چندمه حتی. با دو سه تا دانشجوئم اونجا حرف زدیم بعدشم رفتیم انقلاب. یه کافه ای همون جاها ناهار خوردیم و اومدم خونه. ولی خونه آخر این ماجرا نیس و با فاطمه که خیلی مفصل و با غزاله هم تا حدی حرف زدم. فاطمه و غزاله دوتاشون رتبه شون انقدر خوب شده بود که تهران با سر بخوادشون. اما الان بهشتی می خونن. خلاصه که گیج و گیج تر شدیم و دور خودمون می چرخیم.

بلوط و احساسات ناسیونالیستیش

دیروز کلی حرف واسه نوشتن داشتم اما 10 تا مطلبم تموم شد. و به این فک کردم که بلاگفا از چهار گوشه ش تبلیغای اعصاب خورد کن آویزونه و به نظر من بی در و پیکره. اما بلاگ سرور واقعا سرعت بالاییه که بدون تبلیغ خدمات میده. و واسه حمایتم که شده بسته ی 20 تایی شو گرفتم. البته باید بهتون بگم 2000  تومن شد :')

1876

ساچ ا بد سیچوعیشن😱 یکیتونم نیییییس

دانشکده روان

میام حالا در مذمت این ده پست در روز مینویسم ولی حالا ول کن. من اومدم اینجا و خیلی خیلی کمن. چیکار باید بکنم؟😫

1874

برای دنبال شدن، دنبال نکنید.

"نیچه"

ای بابا

متاسفم اما با عاطفه یه بحثی داشتیم. البته تا یه حدی مقصر منم و تا حد زیاد دیگه ای شرایطِ من.

1872

از امروز که به پنج شنبه نگا می کنم، خیلی ترسناکه اما دوست داشتنی. چون چیزیه که دوست دارم. چون آی دونت هو انی آیدیا بوت ایتس اتماسفِیِر -___-

هم

ما آدمیم. وقتی میفتیم زمین، وی بلید. وقتی ناراحت میشیم، وی برک اینساید. اشکالی نداره. چون ما آدمیم.

شنبه

دیروز رفتیم حس کافه و منوی مزخرف جالبی داشت. بعدشم پیاده رفتیم ضیافه. و بعد گو هوم. و بعد از خستگی بی هوش.

:)))

کاور گرلز دونت کرای، افتر دی فیس ایز مید. اما ما چون کاور گرل نیستیم، هر موقه گریمون بیاد گریه می کنیم. هو هو.

آدم های زندگی

امین قشنگ قبول کرد که یه متن برای جشنمون ادیت کنه. عاح. بسیار خوشحالم. و اسماءم گفت که کمک خواستیم هست و زینبم میخواد باهم بریم بازار که من برم یادبود بخرم. -_^

پیدا کنید شی را

شی دونت سی هِر پرفکت. بله. :)

هیژده شصت و شیش

هی هی، من نگا کن، نمیشه همین طور محافظه کار تر بشی و انقد تو خودت فرو بری که نه تنها حرفاتو نزنی، که کم کم خودتو هم فرو ببری و محو بشی. هاها.

1865

if no ever hears it, how we gonna learn your song?

1864

امروز رفتم تعیین سطح آیلتس. هم از چیزی که فک میکردم بهتر شد هم برخورداشون خوب بود. کلاسام پنج شنبس.

1863

هنوز تست های پاسخنامه ی کنکورم خشک نشده و با خودم کنار نیامده ام. گم شده ام و دست و پا میزنم. چطور میتوانم الان یک زندگی را اداره کنم ؟

1862

دیگه نوشتنم نمیاد.

1861

امروز خودم، به تنهایی - ینی واقعا به تنهایی - خوراک لوبیا درست کردم و خیلی خیلی موفقیت آمیز بود.

Horrible

احساس می کنم برای تک تک این اتفاقای کوچیک جدید، آماده نیستم. قشنگ مثه یه گنجشک کوچیک ننر که از قفس کوچیکش ولش می کنن تو تهران بزرگ.

* میدونید که منظورم از “اتفاقای کوچیک جدید” اصلا ازدواج اینا نیس دیگه؟

Still there

الان که فک می کنم هنوز اون اعصاب خوردی نسبت به بعضی بچه های کلاس نخوابیده. کم شده ولی نخوابیده. البته منظورم یکی دو نفره واقعا.

هم

آی مسد آپ. آی مسد آپ و نمیدونم چرا ولی بدنم اصن سرد شد.

1857

آهنگران داره راجبه اشرافی گری و فلان ح می زنه، بعد میگه تالارا اگزجره دارن. یکی کامنت گذاش (حاج آقا) اگزجره اوووووه یه :)))

1856

آناشید حسینی اگر نیک است گر بد، تو برو خود را باش.

1855

البته من یه جور تو زندگی گم شدم. نه گم شدن توی یه گودال تاریک. که دردناکم هست. نه فقط توی شلوغی گم شدم. به قول تئوری اسماء یه جور کلافگی بعد از رهایی از قفس. که نمیشناسی، نمیدونی، لاست.

srtanger things

ینی میخوام بگم آیم نات دت کایند آو اسکری مووی گرل، و مثلن اگه بگن فیورت پارت؟ من میگم اون اسنو بال. واهای. یا نانسی و جاناتان یا مایک و ال *لبخننند* 

به بلوط

کم حرف شدی!