همینطوری.

یجوری پست مشترک با کپشنای فلسفی ُ طولانی نذارین که گندش درآد.

هرچی صفحرو میکشی پایین هی تکراری.

فروید

دارم به یجور مکتب فرویدی معتقد میشم.

bad feelings

نمیدونم تا حالا حس کردی یا نه

وقتی سرانگشتات میسوزن، یا سست میشن و مجبوری فشارشون بدی.

بلا نسبت بعضی جدا.

ای کسی که به آدما آبرو میدی

 درحالی که گند میزنن و لایقش نیستنُ نمکدون میشکونن.

یکشنبه ها زنگ آخر.

فک کنم سر کلاس روانشناسی، 

یجوری به شکمش نگا می کنن همه، که انگار میخوان بچشو بخورن !

ولی خیلی باشعوره. با زهرا داشتیم دعا میکردیم برا بچش.

محبت همیشه جواب میده

چیزی که تو ذهنمه، چیزای کوچیک با یادداشتای مهربونانه براشونه.

دارم سعی می کنم مهربون تر باشم با کسایی که دوسشون دارم. خدا میدونه امروز چن بار نامحسوس گفتم عزیزم! و چقد این کلمه لوسِ و در عین حال یجوری.

بی عنوان

چه غرور ناخودآگاهی تو تک تک کلمه های وبلاگ هست ! یجوری انگار تو دهنی میزنن به آدما.

توی قسمت می شنوم. یا حتی خود اسمِ می شنوم! یا توی قسمت توضیحات

ولی حال کلنجار رفتن با اینکه چی بنویسم بجاشُ ندارم، تا اطلاع ثانوی عوض نمی کنم تا یه چیز بهتر.

کوتا بلند.

گفتم قیچی گرفتم دستم، افتادم به جون چتریام؟

بسه بابا.

خداوکیلی خودتون ازین گزارشای تکراریو پرشعار حالتون بهم نمیخوره؟

رف تا عید :|

خیله خب. هیجانا و اینا تموم شد.

بیا برگردیم به روزمرگی. کیفتو بیار. کتابارو بیار بیرونو شرو کن به خوندن.

#شخصی

ازین لباس دیپلماتا پوشیده داره میره مسجد. هی میخونه : با اذن رهبرم ، نمیدونم چی چی.

چجوری بره کلاس این پسر؟

surely people will change.

Crazy

به نظر تو این دختره دیوونه نشده؟

چرا.

به زودی مثه احمقا هم ده تا پست امروزشو تموم می کنه.

کالیگرافی :)

یادم افتاد که با یه کاری میتونم بهتر شم.

آی پرامیس !

قول میدم اوکی شم. قول. دیگه اَم این لوس بازیا رو در نمیارم.

انرژی منفی ساطع میشه ازینجا رسمن. ولی وبلاگ همینه دیگه.

بلا بدور.

کورس بدبختی نذارم با بقیه یهو ؟!

یازدهمین نامه

سلام مهربانم.

دغدغه های الکی. مبهم. گم و آشفته. چ کنم؟

خیالُ اینا.

ترجیح میدم کاریزماتیک ترین آدم دنیا تصورت کنم.

بی منظور.

دل و جانم به تو مشغولُ نظر در چپ و راست

تا ندانند حریفان، که تو منظور منی.

اجباری.

امروز یه کتاب داد بهم.

با اینکه نمیدونه که من چجوریمُ اینا، قول میدم بخونمش. محبت همیشه رو آدما جواب میده.

همین که گفتم.

تو اصن دردت یه چیز دیگس.

هر جمله یه مخاطب.

یجوری دلم میخواد بهش چش غره برم که خدا میدونه. البته نتونستم خودمو نگه دارم. احساس کرد غیر عادیم.

مگه من احمقم ؟

اکسپت می کنم ولی خواهشا کاریم نداشته باش. ول کن منو آقا.

چقد امروز مزخرف شدم.

تو تا حالا این شکلی بودی؟

ول کن دیگه توام. این وسط هی هجوم میاری.

اقا من میگم ایناهمش بهونس. باعث و بانیش هورموناس.

لااقل این یکی که دیگه قطعا اثر هورموناس! ولی خب حالا چ غلطی کنه؟ دیوانه ! خودت میفهمی؟ بگم بهش؟ حوصله ندارم. وای ببین سر انگشتامو !!! مجبورم فشار بدم ناخونامو ازشدت هجوم این حجم از انرژی منفی ! خودم که میفهمم. به درک نمیفهمی. چی میگی تو اصن ؟ نمیدونم چی میگم. گفتم چه خوابی دیدم؟ آروم بودم اونجا؟ با اون شرایط؟ اون کی بود؟ انگار قبلا دیده بودمش یا یه همچین چیزی. یادم نمیاد ؟ چرا نگران بودم؟ یادم نیس. هرچند خواب بعداز ظهر هیچ مفهومی نداره.

سی صدُمین

آخی طفلک بیچاره.

پوففففف ... پست کردن این حرفا اینجا ریسکه. ولی جز این نمیشه.

میفهمی؟ نه.

بذار بگم.

خیلی خوشحالم بودم. و خیلی دردناک بود. و خیلی حسرت آور. و عجیب. و خوب. و حال بهم زن ولی خنده دار و کلی نقیض. و اینکه دارم این همه شولوغش می کنم هیچ ربطی به سفرمون نداشت. خودمو میگم. نمیدونم میفهمی یا نه. ببین چی بود که موضوعُ زدم غیر قابل پیگیری.

اگر تورا جویم، مطمئن باش که حدیث دل گویم ! اصن منتظرم !

این دیوونه بازیا چیه بابا دختر.

بی عنوان.

یو هَو نو آیدیا ابوت

این چند روز. 

انقدر تو دلم پست گذاشتم.

کاش میشد بیام از همه ی حِسام بنویسم.

به ناشناس.

نه. نمیدونستم اسم ایشونم آووکادوعه.

یکی از دوستامُ اینطوری صدا می کنیم.

آووکادو غیبتتو کردم.

بی عنوان.

نسبت کلمات به حس درونم،

مثه فواره می مونه نسبت به قطره چکون .

بی عنوان.

دیوونه شدم. نمیدونم چی بنویسم. فقط میذارم انگشتام  یسری کلمه رو تایپ کنن بریزن رو صفحه. 

استرس دارم. نه شایدم ندارم. نمیدونم.دیوونه شدم. هنوزم معتقدم هورمونام قاطی کردن.

مرسی که دوستای خوب دادی.

دلخوشی :))))

امشب میتونم با خیال راحت - شاید هم مضطرب - کتاب آگاتا کریستی جدیدمُ بگیرم دستمو تا خود شب بخونمش.

و البته که استثنائا دلم تنگته¹.

1.فلانی.

:)

دلگرمی میتونه چن تا شاخه گل توی لیوان، روی میز اتاقت باشه.

یه روزی.

یه روزی همین دستام میان و شهادت میدن که من هدفم از نوشتن اون جمله چیه.

اون جمله برای شما نبود که با تهمت شما پاکش کنم.

بی عنوان.

پووفففففف ...

قضاوت.

سر کلاس مستند قرار شد هرکی داستان زندگی خودشو تعریف کنه و هر حرفی که زده میشه، از در کلاس بیرون نره.

اونجا بود که فهمیدم واقعا پشت هر آدمی یه داستانی هستو پشت هر داستانی یه آدمی ! یا یه همچین چیزی.

(خانوم ِ یاس، اون پستتو دیدم، اینو یادم افتاد )

شرح قصه :

دلم میخواد بنویسم ولی نمی تونم.

نه که نتونم، نمیشه. عجیبه.

تکرار

امروز،

منو دقیقا یاد سه شنبه های پارسال انداخت

که اقتصادم مونده بود،

جامعه هم،

ارائه جامعه هم!

پس نترسیدم و نوشتم.

اگه به شوق حرفای بقیه،

یا از ترس حرفای بقیه

بنویسی، این نوشتن هیچ فایده ای نداره. تازه بهش رسیدم.

وضعیت فعلی.

در به در دنبال اینکه بسته ی پستی منو کودوم همسایه تحویل گرفته.

واکنش داریم تا واکنش.

مامان پرسید مگه نمی گفت ازش اصلا خوشش نمیاد؟

گفتم همه ی واکنشا که صرفا واقعی نیستن.

ما تو روانشناسی خوندیم. مثلا واکنش دفاعی ِ انکار، سرکوب ...

همینطوری. جهت ثبت شدن.

#شخصی

احساسات یه موقه هایی آزار دهنده ن. مثلا دوست داشتن. حالا دوست داشتن هر کی. نه صرفا چیزای مسخره ی عشقی.

نمی خوام ناله کنم، فقط می خوام بگم یکم خسته شدم. یه راهایی هس که آدما رو میندازی توش، تا بهت نزدیک تر بشن. که اگه یه چیز خیلی مهم یادشون رفته، یادشون بیاد.مرسی بابتشون اگه منو میندازی توشون.

پ.ن : مامان میگه وقتی بیدار میشی بسته به 5 تا چیز اولی که بهش فکر میکنی، روزتو میسازی. میشه هر پنج تاشم شما باشین؟ الان بارون میاد، و "بیمنه رزق الوری" ...

خب حالا چیکارت کنم؟ که چی الان؟

وقتی به احترام اومدن یکی - درست مثل بقیه - بلند میشی از جات و اون با همه سلاملک می کنه ولی از تو میگذره.

ینی میشه

از دو تا کار تو جهان واقعا متنفرم

گرفتن عکس پرسنلی و خریدن عینک

پ.ن : حالا اینکه یه انگیزه قوی میخواد بری برا پاسپورت عکس بگیری هیچی.

الان که عکسو گرفتم، ینی میشه تا آخر سال بیاد پاسپورتم ؟ 

دیوونه ها.

سعی می کنم وقتی یه آدمی رو می بینم که تکلیفش با خودشم معلوم نیس،

خودمو اذیت نکنم، بگم ولشون کن دیوونن.

279

هر چیزی، یعنی معتقدم هر چیزی ، حتی یکمم پای زور بیاد توش،

دیگه نمی تونه به بهترین وجه ممکن انجام بشه.

شرح قصه :

آخ که چجوری میزنی تو پر و بال آدم.

تصورات :○

میترسم از روزی که بچه های نسلای بعد - نسلای خیلی بعد - هی با خودشون بگن

اونایی که قرن 14 زندگی می کردن چه بدبخت بودن!

ولی امید به اومدن منجی، توی قرن 14، هنوز وجود داره. ان شاء الله.

چرت و پرت. رسما.

کی فکرشو می کرد "ژوهانسبورگ" تو آفریقای جنوبی باشه؟

بدیهیات :)

حالا هر چقدم آدم مهمی باشی و سرت شولوغ باشه و دم به دیقه بهت زنگ بزننو

پیامای تلگرامت 2000 تا باشه و روزی هزاران نفر دورتو بگیرن،

بازم یه جایی هست که آخر شب خسته و کوفته برسی و پیژامتو¹ بپوشی و تو برای افراد اون خونه مثه آدمای معمولی باشی.

یا حالا شلواره گل گلیتو. فرق نداره.

پلاس : چرت و پرت میگم.

گفتم شاید.

شاید یکی از اشتباهایی که کارگردانا می کنن،

ساختن فصل "دو" ی یه سریال موفقه.

معضل 2

مثلا شاید جغرافیو فلسفم مونده باشه و کمبود خواب داشته باشم

ولی دلم خطاطی و زبان خوندن بیاد.

کی پاسخگوعه؟