تارُف.

میگه : توییترت هنوز رو گوشیم لاگ اینه، میشه بمونه من بخونمش ؟

میگم : حله. [ استیکر ِ کندن مو ]

571

اگه قرار باشه یه روز، فقط یه چیزی از زندگیم بردارم ببرم توی ی جزیره، هیچ آدمیُ نمی برم. حتی مامان بابارو.

570

امروز، دوباره نفس عمیق کشیدم، دوباره حس های بد را کشتم. بعد بدترین آدمی که از خودم انتظار داشتم تبدیل شدم، و به تصور ِ خراش افتادن ِ قلب بقیه خندیدم. بعد شدم یک روان شناس که رفتار خودم را تحلیل کردم و خب، بعد هم دوباره خود اصلیم شدم و گفتم : بقیه که تقصیری ندارند ! [ ناگاه ندا آمد که شاید دارند، دارند ، دارند :d اما، ندا را خفه کردم. ]

میدونی چی میگم ؟

انرژی از آدمی به آدم دیگه منتقل میشه، حتی انرژی منفی. و این هیچ تناقضی با اینکه هر کاری کنی آخرش همون سرت میاد نداره. و خب، این یه اصل ترسناک، و در عین حال امیدوارکننده س.

وقتی در آستانه ی جوانه زدن بودند.

من امروز، حس های بد را با نفس های عمیقم در نطفه خفه کردم.

[استیکر ِ دست های مشت]

جشن.

خودم را پیدا کردم. کمی تا قسمتی. حالم بهتر و بهتر شد. الگو هایم را هم دیدم. و خدا را واقعا شکر کردم بابت راهی که مرا گذاشت تویش :)

اونا.

اونایی که می خوان روان شناس بازی در بیارن. اونایی که روی نک پاشون بلند شدن و بقیه رو دست به سینه می بینن. اونا.

چه بر من میگذرد.

امشب، باید بریم جشن. فردا هم من باید برم. روان شناسیمم مونده. و چه کنم ؟ کاش سر منم مثل خانوم ل. انقدر شلوغ بود ! نه هر شلوغ بودنی. از اونایی که خانوم ل. وقتشو پر می کنه.

564

داداش حالا شما این "اکسپرت اورینتد" و ول کن.

563

آن جمله های آن کنار را می بینید ؟

من خودم شک ندارم که خودم آن جمله ها را نوشته ام و از جایی برنداشتمشان. ولی این چند روز خیلی با آن جمله ها ، در وبلاگ های دیگر مواجه شده ام. و خیلی بامزه است :) هوم.

یا نور الله الذی یهتدی به المهتدون !

همه ی این منجلاب ها ُ باتلاق ها ُ لجن ها ُ چرک ها ُ زخم ها ُ عفونت ها از جایی شروع شد که من دیگه برای شما نامه ننوشتم. ممنون از توفیقی که دادین پدر. تولدتون مبارک.

فندق ِ مامان !

فندق ِ مامان ! نور چشم من !

امروز از آن روزهایی بود که می توانم بنشینم برایت تعریف کنم و بعد تو حیرت کنی که عههههه ! جدن ! و من با لبخند بگویم که جدا :)

امروز با بچه های کلاس قرار گذاشته بودیم که برویم متروی شادمان، و گل پخش کنیم :) البته با ۷ نفرشان :) و در طی یک هماهنگی یک هفته ای، امروز گل ها و روزنامه ها رسید دست نرجس، و همگی رفتیم خانه شان و شروع کردیم به پاپیون زدن :) و ناهار را هم همان جا، مامان نرجس به خوردمان داد و ساعت ۴ و نیم هم رفتیم دمِ مترو. واکنش ها متفاوت بود. منفی داشتیم. مثبت هم. خیلی ها که فکر می کردند مثلا از طرف ستاد انتخاباتیِ کاندیدی چیزی هستیم :! ولی خب، خیلی خوب بود. خیلی.

. قطعا کلاس ِ مدرسه نه !

. فندق ِ مامان ِ آینده ! آینده ای دوور، دووور. 

. برای نیمه شعبان.

تصمیمات کبرا

من واقعا اجازه نمیدم دیگه،

کسی اذیتم کنه. یا نمی ذارم دیگه کسی بخواد غرورمُ له کنه. واقعا ازین به بعد، حتی اگه زخم شدم، خودم جعبه چسب زخممُ باز می کنم. و اگه قراره کسی آرامشُ تزریق کنه تو رگام، اون خودمم. میدونی که چی میگم ؟

پارت چهارم ایز ورکینگ

خب، خونه ی ما،

اولین شبیه که تو این ی ماه منو جدا خوشحال می بینه. ینی خب، واقعا یه شبایی بود دوست داشتم زودتر بخوابم تموم شه. امشب، نه :)

پی اس اینکه می خواستم اینو اینجا ننویسم، ولی بعد گفتم اصن منطقه امنه خودمه. دوس دارم راجبه شبای سختم بنویسم.هان ؟ :)

این یه پست ناله بود. عوض شد.

پارت چهارمش داشت فِیل می شد.

ولی خب دوباره تصمیم گرفتم جعبه چسب زخممو باز کنم.

من چرا انقد دارم خودمو اذیت می کنم ؟

من امروز یه بار تا مرز گریه رفتم و برگشتم. ولی بازم می تونم بنویسم، رو به بهبود، پارت چهارم.

رو به بهبود. پارت سوم.

تو چشم ی آدم که نگا می کنم، سعی می کنم همه ی ِ کاراش یادم بیاد. بعد، میگم که یادم باشه که نه یه بی شعور ِ قدرنشناس باشم، نه کسی که به آدمای بی لیاقت محبت می کنه. تازه فهمیدم آدما حتی از همین هیفده سالگی، میتونن بی لیاقت بشن. گفتم ؟ امروز حالم بهتر بود. دیشب سر یه عقده ی یه ماهه رو باز کردم و خب، طبیعتا سبک تر شدم !

555

یه دایره می کشم و میگم : ببین ! اینجا منطقه ی امن ِ منه. هر کی توی این دایره ست میتونه منطقه ی امن منُ بخونه.

ولی اونی که بیرونه، حتی نباید نزدیک این دایره شه.

حالا توی تمامِ این اتفاقاتُ حسُ حالِ له و لوردم،

فقط چند نفر توی این دایره باقی موندن. شاید کمتر از انگشتای ِ ی دست.

پارت دوم.

امروز،
سعی کردم دوباره برگردم. و خب،
دیشب،
اول طوفان شد، و این آرامش مال بعد ِ طوفانه.

پی اس اینکه ناشناس عزیز ! شما از خوش قلب ترین آدم هایی هستید ک دیدم.
پی اس اینکه خدایا زهرا رُ نگیریا. این یکی نه :)

له و لورده

کاش قابل اعتماد بودم، کاش دوستم داشتید، کاش سعی نمی کردید زرنگ بازی دربیاورید، کاش حال من را بهم نمی زدید.

(روزگار می نویسد که او دختری بیچاره با غروری له و لورده بود.)

فعلا.

این جا مکان ِ عمومیِ که بیاید بخونید و بخندید یا چی ؟!

این جا براتون تفریحه و حس خوبی بهتون میده که خب، من دارم کاملا می خونم تو رو ؟!

این جا نمی نویسم دیگه فعلا. دقیقا هم به خاطر همه ی شما.

(می گِریَد)

پروژه ی برگشت. پارت اول.

همین الان تصمیم گرفتم بسته ی چسب زخممُ باز کنم، بزنم رو هر جایی که زخمش سر باز کرده 

و برگردم به روال عادی زندگی. ممنون که فکر کردین می فهمین، ولی نمی فهمین.

پروژه ی برگشت ! برداشت اول !

راه حل.

کم کم دارم به گزینه ی خانوم ِ کاف فک می کنم.

سرخورده

مثه اینه که وقتی بعد چن وقت یه پازل هزار تیکه رو میسازی، دستت بخوره و همه ش بریزه زمین.

دقیقا الان مثه همینه. هیشکیو با خودتون مقایسه نکنین، خب ؟

مثه چی پشیمون میشم از پست کردن ِ این، اینجا. بدرک.

بی عنوان.

اول می خواستم بگم که من آدرس وبلاگ شخصیمُ کجا نوشتم

که بعد از مرگم برید بخونیدش.

ولی بعد دیدم بعضی آدما حقشون نیست این همه فکت راجبه خودشون بخونن.

شاید غرورشون له شه. و شایدم بعضیا، زیادی خوشیشون شه.

547

من میدونم همه چی حل میشه ها،

فقط باید راهشو پیدا کنم.

پی اس اینکه صبا خوابه ... دیرین دیرین ...

مهم نیس که چجوری و چرا و کی.

همین لحظه وقتشه یه لبخند بزنم و 

بگم که اونا واقعا ، واقعا و واقعا بد شانسن.

فور فَکت.

1.واقعیتش اینه که من خیلی دوست داشتم برنامه نویس بشم

2.واقعیتش اینه که تو خودتو از بقیه بالاتر می دونی

3.واقعیتش اینه که من خیلی برای تو ارزش قائلم و از این بابت متاسفم

4.واقعیتش اینه که انگار هزار ساله که میشناسمت و خب، خوشحالم ! میدونی ؟

پی اس اینکه مرجع ضمیر هر جمله با جمله ی بعدش، زمین تا آسمون فرق می کنه.

حمله.

شده نوک انگشتات

گِز گز کنه از شدت هجوم  ِ فکرای آزار دهنده ؟

چشما هیچ برقی ندارن.

من میگم

"همه چیو از چشات می خونم" الکیه. چشما - خودِ خودِ چشما - هیچ حسیو منتقل نمی کنن.

دادگاه.

خیله خب،

من دو تا دستامُ به نشونه تسلیم میرم بالا وُ

اعتراف می کنم که من حسودی کردم

اعتراف می کنم که من فقط داشتم می گفتم هِی ! من تو شرایطی اَم که بیشتر به محبتتون احتیاج دارم !

اعتراف می کنم که خب، من فقط آدمای اطرافمُ دوست دارمُ زودرنج شدم. میتونید بذارید به حساب هر چی که قضاوت کردین. مهم نیس.

هوم..

به نظر می رسه من گم شدم.

و خب طبیعیه که وقتی یه دختربچه گم میشه، دست و پاشو گم می کنه، زانوهاشو جمع می کنه تو شکمش و با ترس به بقیه نگاه می کنه. قلبش انقدر تند می زنه که خب، ..

عنوانو نمیدونم.

دستتو بگیرم ببرم یه جایی - که بدونی من بهت اهمیت میدم - و بعد اونجا حالت خوب شه،

اونجا انقدر داد بزنی که حالت خوب شه، که دیگه انقدر حسای بد نداشته باشی و همش نگی که گریه می کنی.

ولی الان شبه، و من نمیدونم "اونجا" کجاست و خب، خیلی چیزای دیگه سر جاش نیست. ولی ما میتونستیم دوستای خوبی باشیم. می گیری که چی میگم؟

آدما جدا از سن و اعتقاداتشون، آدمن !

چی باعث شده فکر کنین که بقیه می نویسن که شما بخونین ؟
چی باعث شده این غرور کاذبو داشته باشین که به کسایی که شاید تنها سلاحشون نوشتنه، هجوم بیارین ؟
چی باعث شده فک کنین میشه برای بلاگ، حد و حدود تعیین کرد ؟
چی باعث شده به اعتقادات بقیه حمله ور شین و سن بقیه رو توی سرشون بزنین ؟ شاید حرف من فقط برای این باشه که دل خودم آروم باشه ! شاید حرف من فقط برای این باشه که خودم راحت ترم ! شاید تعصبی نباشه !
چی باعث شده فک کنین خودتون هیچ وقت ۱۳ ساله نبودین و این احساسات هر چند تینیجری رو تجربه نکردین ؟
چی باعث شده به جای تحلیل روان شناختی ِ این واکنشا، به این فکر کنین که میتونین راحت قضاوت کنین ؟

خطاب به ایشون. و کامنتی که گذاشتن برای من.

ولی اصن دیوارای سنگی میریزن ؟

دیگه وقتشه اون دیوار سنگی بریزه تا اون دو تا پنجره دیگه اسیر نباشن.

فقط من ؟

چیه ؟ فقط من بنویسم، تو بخونی ؟ تو بدونی ؟

فقط دست من رو شه ؟

جوابتو گرفتی یا نه بلخره ؟

من دارم فک می کنم حتما من یه بار این حجم از فشار یا این حجم از احساسو به یکی منتقل کردم، که خب، هیچ کاری بی جواب نمی مونه.

غیرقابل پیگیری ؟

پونصدُ سیُ پنجمینشو چجوری بنویسم ؟

امروز،

امروز هیچ ذوقی نداشتمُ آروم بودم.

امروز اسم کسایی که قراره راجبشون بنویسمُ روی لیست نوشتم.

[و موفرفری رو یادم رفته بود. ببین چ بی معرفتم ؟ ببخش.]

امروز شیشم اردیبهشت بود. امروز من روز های هجده سالگیمو با ترس می گذرونم

و از گذشت زمان، تن و بدنم می لرزه. و با ترس میرم جلو. اونقدر ترس که بدنم سست میشه.

ببین !

شاید سارینا باعث شد که من بزرگترین اشتباه ِ زندگیم - تا اینجا - رو مرتکب بشم !

ولی تو، خود ِ اون اشتباهی ! می فهمی ؟

سلام ! بزرگترین اشتباه زندگی !

دو خط، در باب پنجم اردیبهشت.

خب .. من امروز اگر خودم بودم، پس چهار ماه بود که خودم نبودم. و غم انگیزه،

چون دارم روزای هیژده سالگیمو میگذرونم. امروز اولین روز هیژده سالگیم بود. هوم.

نفروشینش.

بیاین،

وقتی یسری پوئن بیشتر نسبت به بقیه دارین،

جلوی بقیه، نفروشینش.

پی اس اینکه شرح کاملشو توی وبِ شخصی دادم، بعد اینکه مردم، اونجا بخونیدش.

چیزایی که حس می کنم ؟

سخته آدم چیزایی که حس می کنه رو،

بگنجونه توی کلمه ها.

ممنوعه

ی مهمونی رو تصور کردم،

آدماشم انتخاب کردم، حتی موزیکشم گذاشتم،

داستانشم تا ته خودم خوندم،

و بعد سریع چشمامُ باز و بسته کردم که زیاد نرم تو فکرش.

پی اس اینکه عنوان فعل نیست. اسمِ.

من یه بار خیلی خَرکی گفتم.

تا حالا شده حتی وقتا کفشا ی یکیو ببینین

با خودتون بگین از صاحب این کفشا متنفرم ؟

سرخورده

خیلی بَده اینجا انقد سفیده ؟

خیلی بَده ی عالم حس بد جوونه زده تو خاکم؟

خیلی بده هی حسرت می خورم ؟

خانوم ِ گلابی.

تا به حال هیچ احوال پرسی ای رُ اینطوری دوس نداشتم.

آخه باید این آدمو بشناسید تا بدونید چی میگم.

عنوانُ نمیدونم.

باید بگم 

دیگه دستام رو کیبورد حرکت نمی کنن. دیگه چیزی برای نوشتن نیست.

چه بر من گذشت.

امروز صبح 11 نفری رفتیم درکه.

خب خوب بود. مامان نبود، بابا نبود، داداش نبود پس اون همه فکر و خیال مزخرفم نبود.

خانوم الف بود، خانوم ل بود و بقیه بچه ها.

+ امروز واقعا 1 اردیبهشته ؟ اول اردیبهشت ماه جلالی ؟

تو ؟ واقعا ؟

گفت اون گل خشکارو می بینی ؟ اونارو واسه سالگردمون خریده.

گفتم سالگرد چیتون ؟ 

خندید : دومین سالگردمون دیگه.

فک کردم شوخی می کنه. گفتم که چطور من تا حالا نمیدونستم. تعریف کرد. از اینکه میره تا دم کلاس زبان، تا بیاردش خونه. ازینکه خطابش می کنه " دلبرِماه پیشانی من"، از اینکه کار می کنه، از اینکه میگه روسریتو بکش جلو.

بهش گفتم که رحم کنه. بذاره نفس بکشم ! نفسم تنگ شده بود. چی می گفت این ؟

خندید : بین خودمون بمونه ها !

با بهت نگاش کردم که هان ؟ بمونه ؟ .. می مونه ... می مونه ..

عنوان نمیدونم.

آدما،

هیچ وقت رفیق روزای سختشونو فراموش نمی کنن.

523

دیدن اینکه در جنگ داخلی به سر می بری،

هوم... اصلا قشنگ نیست.