روزمرگی های یک دانشجو

دوست دارم هزار تا متن بنویسم درباره ی اینکه آره من اصن فک نمی کردم انقدر سخت باشه و انقدر عجیب باشه و انقدر چالش باشه.ولی نمی نویسم، چون دیگه وقتشه آسون بشه و عادی و روتین. ولی خب این متنارو تو ذهنم نوشتم. و قسمت مربوط به اون توی ذهنم، شبیه یه فردوگاهه که آدما پشت شیشه، با گریه رفتن عزیزشونو نگاه می کنن. میدونی چی میگم؟