روزمرگی های یک دانشجو

این همه از اول سال بنیان های هویتی فرهنگ غربو خوندیم، هی خوندیم و خوندیم، تا رسیدیم به درس 11، به قول معلم کولی ش، سخت ترین قسمت. راجبه بحران هویتی فرهنگ مدرن می خونیم و از بحران روشنگری میگذریم، و می رسیم به بحران هستی شناسی. بحران معنویت و سکولاریسم. بعد می رسیم به این جمله " اصالت بخشیدن به انسان دنیوی و این جهانی، در طول قرن بیستم، به پوچ گرایی یا نهیلیسم، یاس و ناامیدی و مرگ آرمان ها منجر شد"

جامعه شناسی همه ی این اسمای سخت و گذاشت و این همه مقدمه چید و از قرن 18 تا 20 فکر کرد و نظریه داد و آزمون و خطا کرد تا به اینجا رسید. به جایی که حذف معنویت جواب نمیده. و باید به دین و دنیا با هم توجه کرد. خدایا! تو اینو از اول خلقت داری میگی، 1400 سال پیش، وقتی هیچ تمدن غربی نبود، پیامبر تو و امامای تو، ایده آل ترین و حق ترین نظریه ی جامعه شناختی رو از طرف تو آوردن. ما بودیم که نمک خوردیم نمکدون شکستیم. ما بودیم که اعتماد نکردیم و خواستیم خودمون کشف کنیم. ما بودیم که گند زدیم. که اگه ولی تو الآن روی زمین نبود، زمین همه ی مارو در خودش فرو برده بود.