به وقت سی مین روز.

بهمن فقط 30 روز داره، اونوخ تو 76 تا پست گذاشتی؟

باور کن از عصابه!

changes

تو از آینده نمی ترسی؟

من خیلی می ترسم.

همیشگی

حول حالنا الی احسن الحال.

لطفا.

( مگه عید و غیر عید داریم ما؟ )

explanation

یسری چیزارو اگه کامل بگی لوس میشه.

مثه استعاره مکنیه و تشبیه کامل.

اصلاحیه

خدایا میدونم تو پست قبلی خیلی توپیدم به اون چن نفر.

قولو قرارامونم یادم نرفته. ولی نتونستم دیگه مهربون باشم. مخصوصا با آدمایی که متوهمن. حالا نه که هر کی ناشناس کامنت میذاره متوهمه. سه تا کامنت بود. همین =)

حالا بلا نسبت بعضی جدا.

اونقدرام که نوشتم عصبی نیستم. مرسی اگه کامنت میذاره هرکی. همین.

عصبانی.

یا کامنت نذارین

یا با کامنتتون تهمت نزنین

یا یجوری مبهم ننویسین که آدم نفهمه الان چی بود این

یا اگه آدمو دنبال می کنین، ناشناس کامنت نذارین.

البته بازهم هر جور میل شماس.

witless

Do you have any idea what  the hell R you doin' ?

No. Of course no .

عادت.

عدم اجبار در تحصیل

asma@

فلش بک

آدما یه موقه هایی حق دارن که دوس داشته باشن که برگردن به روزای مزخرف ِ قبلیشون. به شرط این که بعدش خودشونو سرزنش نکنن که این فکرا چیه می کنی.

( مبهم ننوشتم که ؟ )

بی عنوان.

ما هنوز خیلی بچه ایم برای اینکه بگیم " فور اِور "

(از خودم نیس. یجور بازنویسیه )

#شخصی. جهت ثبت.

داشتم از خواستگار جدیدش می گفتمُ شرایطو برای مامان توضیح میدادمُ میگفتم که اصلااا مورد خوبی نیست.

مامان با قاطعیت گفت که خیلیم خوبه.

تعجب کردم. گفت که باتوجه به خیلی چیزای دیگه، تنها مورد مناسب براش همینه. برام توضیح داد. شرایطشو. خانوادشو.فهمیدم همه چی واقعا علاقه و میل تو نیست. یه موقه هایی مجبوری.

بعدم که وقتی به من میگی آره تقریبا عاشقشم، فک نکن من عاشقی تو رو ندیدماااا. خوبم دیدم. خوبم میشناسمت. بعید نیست که به تلقین بقیه بگی همین خواستگاررو دوس دارم. میفهمم. ما داریم وارد دوره ی جدیدی از زندگی میشیم که خیلی چیزا عوض میشه. حتی شاید مسیر منو تو.

333

خدایا به ما فهمُ شعوری بده

که وقتی ازدواج کردیم، از دوران کفش ساده و معقول پوشیدن، زرتی نرسیم به پاشنه های ده سانتی و آرایش رو صورت.

پ.ن : عنوانُ اگه شماره پست نمیذاشتم، حیف می شد.

دانشگاه رفتن

دیگه دارم به یه دوره ای میرسم که آدمایی که الان دورُ برمنُ فراموش می کنمُ وقتی یه جای دیگه ای ببینمشون، بگم این چقد آشناس. حکایت تو و دوستای دبیرستانت، وقتی میری دانشگاه.

واجب

سلام عرض می کنم خدمت اونی که کامنت گذاشتُ سلام عرض کرد.

حالا هر کی.

دیگه حالا کاریزما داری

هی سوء استفاده نکن. البته میدونمااااا، تو اینطوری نیستی.

خوراکِ دزدا.

سنس آو دیرکشنم به قدری ضعیفه که خیلی ضعیفه :|

خیلی.

ادبیات

الان تازه یادم افتاد

منظور داوودی از امت. درس 6، تاریخ بیهقیه ؟؟؟؟

یا صاحب صبر.

بی حسه فعلن.

فرض کن صدات می کنن. حالا نوبتِ توعه که بشینی رو صندلی و آستینتو بزنی بالا و منتظر پنبه ی خیس روی رگت بشی. و بعد یه سوزن کوچولو رو تو دستات حس کنی که داره خونتو میمکه و سرنگُ پر میکنه. اولش می سوخت. ولی الان دیگه بی حسه. باید صبر کنی تا کار اون دختر با رگای دستت تموم شه و تو یه پنبه ی دیگرو محکم فشار بدی رو جای سوزن تا خونش بند بیاد. الان چی ؟میسوزه؟

چون کم خونی داری بعدشم سرت گیج میره و یخ می کنی. می مونه جوابش. که خب, پنج شنبه آمادس. دعا کن برای خودت.

#فقط تراوشات ناگهانی ذهن بود. همین. فقط همین.

چرتُ پرتیات.

از سری بحران های زیر 20 سال

دیدی ی موقه ای خیلی یکیو دوس داری (رفیق طوری اصن)

بعد ازش بدت میاد ؟ یا بهتر بگم. شاید از خودت.

-_-

مگه نه اینکه ما هر کاری می کنیم، برای جلب توجه دیگرانه؟ حداقل ی بخشیش. ناخودآگاه.

پوففف

وقتی از نگاه ِ یه فرد دیگه اینجارو میخونم احساس می کنم داره میگه اَاَاَاااَااَ این دختره چ مغرورُ مزخرفه چقد خودشو میگیره.

همینطوری.

یجوری پست مشترک با کپشنای فلسفی ُ طولانی نذارین که گندش درآد.

هرچی صفحرو میکشی پایین هی تکراری.

فروید

دارم به یجور مکتب فرویدی معتقد میشم.

bad feelings

نمیدونم تا حالا حس کردی یا نه

وقتی سرانگشتات میسوزن، یا سست میشن و مجبوری فشارشون بدی.

بلا نسبت بعضی جدا.

ای کسی که به آدما آبرو میدی

 درحالی که گند میزنن و لایقش نیستنُ نمکدون میشکونن.

یکشنبه ها زنگ آخر.

فک کنم سر کلاس روانشناسی، 

یجوری به شکمش نگا می کنن همه، که انگار میخوان بچشو بخورن !

ولی خیلی باشعوره. با زهرا داشتیم دعا میکردیم برا بچش.

محبت همیشه جواب میده

چیزی که تو ذهنمه، چیزای کوچیک با یادداشتای مهربونانه براشونه.

دارم سعی می کنم مهربون تر باشم با کسایی که دوسشون دارم. خدا میدونه امروز چن بار نامحسوس گفتم عزیزم! و چقد این کلمه لوسِ و در عین حال یجوری.

بی عنوان

چه غرور ناخودآگاهی تو تک تک کلمه های وبلاگ هست ! یجوری انگار تو دهنی میزنن به آدما.

توی قسمت می شنوم. یا حتی خود اسمِ می شنوم! یا توی قسمت توضیحات

ولی حال کلنجار رفتن با اینکه چی بنویسم بجاشُ ندارم، تا اطلاع ثانوی عوض نمی کنم تا یه چیز بهتر.

کوتا بلند.

گفتم قیچی گرفتم دستم، افتادم به جون چتریام؟

بسه بابا.

خداوکیلی خودتون ازین گزارشای تکراریو پرشعار حالتون بهم نمیخوره؟

رف تا عید :|

خیله خب. هیجانا و اینا تموم شد.

بیا برگردیم به روزمرگی. کیفتو بیار. کتابارو بیار بیرونو شرو کن به خوندن.

#شخصی

ازین لباس دیپلماتا پوشیده داره میره مسجد. هی میخونه : با اذن رهبرم ، نمیدونم چی چی.

چجوری بره کلاس این پسر؟

surely people will change.

Crazy

به نظر تو این دختره دیوونه نشده؟

چرا.

به زودی مثه احمقا هم ده تا پست امروزشو تموم می کنه.

کالیگرافی :)

یادم افتاد که با یه کاری میتونم بهتر شم.

آی پرامیس !

قول میدم اوکی شم. قول. دیگه اَم این لوس بازیا رو در نمیارم.

انرژی منفی ساطع میشه ازینجا رسمن. ولی وبلاگ همینه دیگه.

بلا بدور.

کورس بدبختی نذارم با بقیه یهو ؟!

یازدهمین نامه

سلام مهربانم.

دغدغه های الکی. مبهم. گم و آشفته. چ کنم؟

خیالُ اینا.

ترجیح میدم کاریزماتیک ترین آدم دنیا تصورت کنم.

بی منظور.

دل و جانم به تو مشغولُ نظر در چپ و راست

تا ندانند حریفان، که تو منظور منی.

اجباری.

امروز یه کتاب داد بهم.

با اینکه نمیدونه که من چجوریمُ اینا، قول میدم بخونمش. محبت همیشه رو آدما جواب میده.

همین که گفتم.

تو اصن دردت یه چیز دیگس.

هر جمله یه مخاطب.

یجوری دلم میخواد بهش چش غره برم که خدا میدونه. البته نتونستم خودمو نگه دارم. احساس کرد غیر عادیم.

مگه من احمقم ؟

اکسپت می کنم ولی خواهشا کاریم نداشته باش. ول کن منو آقا.

چقد امروز مزخرف شدم.

تو تا حالا این شکلی بودی؟

ول کن دیگه توام. این وسط هی هجوم میاری.

اقا من میگم ایناهمش بهونس. باعث و بانیش هورموناس.

لااقل این یکی که دیگه قطعا اثر هورموناس! ولی خب حالا چ غلطی کنه؟ دیوانه ! خودت میفهمی؟ بگم بهش؟ حوصله ندارم. وای ببین سر انگشتامو !!! مجبورم فشار بدم ناخونامو ازشدت هجوم این حجم از انرژی منفی ! خودم که میفهمم. به درک نمیفهمی. چی میگی تو اصن ؟ نمیدونم چی میگم. گفتم چه خوابی دیدم؟ آروم بودم اونجا؟ با اون شرایط؟ اون کی بود؟ انگار قبلا دیده بودمش یا یه همچین چیزی. یادم نمیاد ؟ چرا نگران بودم؟ یادم نیس. هرچند خواب بعداز ظهر هیچ مفهومی نداره.

سی صدُمین

آخی طفلک بیچاره.

پوففففف ... پست کردن این حرفا اینجا ریسکه. ولی جز این نمیشه.

میفهمی؟ نه.

بذار بگم.

خیلی خوشحالم بودم. و خیلی دردناک بود. و خیلی حسرت آور. و عجیب. و خوب. و حال بهم زن ولی خنده دار و کلی نقیض. و اینکه دارم این همه شولوغش می کنم هیچ ربطی به سفرمون نداشت. خودمو میگم. نمیدونم میفهمی یا نه. ببین چی بود که موضوعُ زدم غیر قابل پیگیری.

اگر تورا جویم، مطمئن باش که حدیث دل گویم ! اصن منتظرم !

این دیوونه بازیا چیه بابا دختر.

بی عنوان.

یو هَو نو آیدیا ابوت

این چند روز. 

انقدر تو دلم پست گذاشتم.

کاش میشد بیام از همه ی حِسام بنویسم.

به ناشناس.

نه. نمیدونستم اسم ایشونم آووکادوعه.

یکی از دوستامُ اینطوری صدا می کنیم.

آووکادو غیبتتو کردم.

بی عنوان.

نسبت کلمات به حس درونم،

مثه فواره می مونه نسبت به قطره چکون .

بی عنوان.

دیوونه شدم. نمیدونم چی بنویسم. فقط میذارم انگشتام  یسری کلمه رو تایپ کنن بریزن رو صفحه. 

استرس دارم. نه شایدم ندارم. نمیدونم.دیوونه شدم. هنوزم معتقدم هورمونام قاطی کردن.

مرسی که دوستای خوب دادی.