راستی!

(اینو دچار تو وبش تعریف کرد ولی بذارید منم بگم :))

دیروز عروسی زینب بود. و من و دچار خیلی اتفاقی خیلی خیلی اتفاقی دیدیم همو :) حالا این به کنار. دیدین خانوما میرن سوپرمارکت بعد یه چیزی یادشون میفته میگن راستی! زردچوبه م می خوام؟

بعد من داشتم به دچار می گفتم آره من از دوستای عروسم و عروس همکلاسیمه و اینا. بعد یهو یه خانومی که کنارمون وایساده بود گفت راستی! من از دوستای عروس دختر می خوام! منم واقعا نمیدونستم باید چیکار کنم. بمونم نمونم :) و خیلی نرم واقعا نرم صحنه رو به سمت زهرا ترک کردم :) و بقیه شم که دچار گفت تو وبش :)

2175

چند ماهی است فاصله ام را از فضای مجازی - جز تلگرام - بیشتر و بیشتر شده است و احساس آرامش بیشتری از شیر نکردن لحظات خوب و بد زندگیم دارم. چرا که سکوتی که بر زندگیم حکم فرما شده را بر شلوغی کامنت و لایک و استوری و پست ترجیح می دم. اما برای لحظاتی آمده ام تا بخشی از این شلوغی باشم و این کپشن و عکسش را در فضای اینستا گرام اجتماعی کنم چرا که دوست داشتم دیگران ببیند و بخوانندش.

اولین سال کاریم را چند روزی می شود که به اتمام رسانده ام. حال که به عقب نگاه می کنم، خودم را پشت در پیش دانشگاهی می بینم روز اولی که قرار بود با دوره ۲۳ آشنا شوم، قلبم را در خال تپش، و ناشی از استرسی طبیعی. منتظر و مردد برای در پر سر و صدای پیش دانشگاهی را کوبیدن. ترس هایی که الان آن ها را منطقی و قابل فهم می دانم. تجربه هایی که کسب کردم مرا بزرگ و بزرگ تر کرده اند و حال می توانم دومین سال کاریم را بدون استرس و نگرانی شروع کنم در حالی که اشتباهات را در دوره ی ۲۳ جا می گذارم و با پختگی بیشتر دوره ۲۴ را انتظار می کشم. ذوق آنچنانی که تیرماه پارسال تجربه کرده ام را از دست داده ام و حالا این کار برایم یک روتین به حساب می آید. چک کردن برنامه هایشان، راه کار دادن، شنیدن، درک کردن، منظم بودن، سوتی ندادن و کنترل کردن، تعامل با والدین نگران که پنهانی پیام می دهند و از این قبیل کار ها.بیشتر کامنت های این پست را جواب نمی دهم چرا که عمیقا از کلیشه های مجازی ببزارم. محبتم در قالب اموجی نمیگنجد.

2174

این سان غمین مپسندم که بی‌کس اَم..

ممتد

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

2172

براستی چند روز است که بی ایمانی اینطور از پا درمان آورده است؟

چرت محض

روزی از روز های اسفند ماه. من در جا می زنم و تو.. . من به ایده آل های گذشته ام که حالا روزمرگی شده اند نگاه می کنم و .. . برنامه می ریزم، می خندم، حرف می زنم، اما در اصل بنای ویرانی در حال حرکتم. آسیب شناسی ِ خودم و رسیدن به هدف هایم حالا رویا شده و دیگر سلولی در من تکانی نمی خورَد.. . بی جان روی تخت دراز کشیده ام و ستاره های اندک شبرنگ سقف اتاقم را نگاه می کنم. تو آرامشی دست یافتنی - ولی سخت - ــی که نمی توانم نگهت دارم. روز ها و ساعت ها دلم برایت تنگ شده است و فکر نمی کنم این اغراق باشد. بعد از اینکه دلتنگی را زیر زبانم مزه مزه می کنم، تلخی واقعیت مرا به دنیای سخت و خشن بیرون باز می گرداند. دیگر حتی نمی توانم دلتنگت باشم. نمی توانم دوستت بدارم یا ازت متنفر باشم. احساسات همچون ماهی لیزی از دستان قلبم سر می خورد. ماهی تازه از آب گرفته ی در حال جان دادن، از دستان قلبم رها شده و حالا در تهی سیاه بی انتهایی افتاده است. نجات، بسان سرابی در کویر خشک مغزم است و امید، بسان پرنده ای در حال جان دادن. (حیوانات در دنیای من براحتی جان می دهند!) از چشمه ها تقریبا چیزی نمانده. آفتاب سردی تابیده که همه را خشک کرده است. آفتابی که سردیش خاکستری را به دنیای ذهن و قلبم پاشیده. شاید زندگی بسیار بزرگتر از صحرای خشک دل من باشد اما برای من فرقی نمی کند. تکرار می کنم که نجات برایم مانند سرابی ست که تنها امیدی کاذب در درونم ایجاد می کند و بعد من اندکی می دَوم تا به سراب برسم اما وقتی می بینم آبی نیست، همانجا دراز می کشم، گه گاهی قطره ی اشکی را روی گونه ها احساس می کنم اما بیشتر اوقات نگاهم به سقف است.مطلقا خسته نیستم اما باید به اندازه یک سال دویدن خسته باشم و خود، این تناقضی ست که مسئله را برایم دشوار تر می کند. مدت هاست این طور کلمات را پشت سر هم نچیده ام اما حتی نمی دانم کدامین نیرو انرژی را برای تایپ، به دستانم می ریزد. روزی از روز های اسفند ماه است، من کماکان در جا می زنم و دور باطلی را می دَوم، حتی در نوشتن.

ای رحمت مجسم خدا..

توی یکی از تاکشو هایی که برای نیمه داشتیم و البته اجرا نکردم، میگفتم: امام رحمةٌ للعالمین َن! نه رحمة للمومنین! رحمت برای عالمیان! فرقی نمی کنه شیعه سنی مسلمون مسیحی آتئیست یهودی بودایی.. سفید.. سیاه.. سیاه مثه من..

2169

آخه تو چه می فهمی

-0-

دلم میخواد از نوی نو شرو کنم. از صفر مطلق.

#نفس_صبح

لبم که خواست شکایت کند، دلم نگذاشت.

3.12.97

سال پیش دانشگاهی برای من خیلی بالا و پایین داشت. حالم خیلی متغیر بود حتی چند بارش واقعا حالم بد شد. خیلی بد. الان که دارم بچه ها رو می بینم، وقتی از حالشون برام میگن منم از خودم براشون تعریف می کنم و میگم که مثه اونا بودم و این حسارو تجربه کردم. بعضی وقتا فک می کنم اگه اون تجربه ها به دست نمی یومد من چیزی برای گفتن و کمک کردن نداشتم :) و حالا امروز، روزی بود که یکی از اون تجربه ها رقم خورد و من بعدا برای پشتیبانانِ آینده تعریف می کنم :) مثه محیا که دقیقا امروز برام از تجربه ی سال اولش تعریف کرد :)

#نفس_صبح

تو که باشی من در جریانم..

خانوم پشتیبان

و من دارای ۷ زیرگروه شدم.

اساتید روان شناسی :)

«روان شناسی کلش S-R عه! محرک و پاسخ! انسان همیشه در معرض محرک ها و پاسخ هاست. تنها زمانی به انسان محرکی وارد نمیشه و جوابی نمیده که فوت کنه. سوال های من سر کلاس نوعی محرکه و من مطمئنم شما فوت نکردید. این محرکو پاسخ بدید!»

سیاست :)))

امروز داشتم از ورودی مترو انقلاب می رفتم تو، یه آقایی وایساده بود برای ولنتاین گل می فروخت و بلند برای گلاش بازاریابی می کرد. منو که دید، بلند گفت: بیا گل ببر،خدا هیچ کسیو جلوی دوست پسرش، دوست دخترش ضایه نکنه! من بی اعتنا رد شدم. دید که چادریم مثلا و اهل این چیزا نیستم، همون لحظه سریع گفت: خدا هیچ کسیو امشب جلوی حاجاقا ضایه نکنه بیا گل ببر :)))

مرحله

+

زندگی بلوط بعد کنکور خیلی عوض شد. احساساتش به مراتب «عوض تر».

اینو برای هزارمین بار پست می کنم

زمزمه کنان که تو کجایی؟ در گستره ی بی مرز این جهان تو کجایی؟

2159

آه کشید، چنان آهی که پرده های آسمان را درید، رسول الله پله های آسمان را تا در خانه ی فاطمه طی کرد و رفت تا او را در آغوش بکشد، دخترم چه کسی بالت را شکسته ..

اندراحوالات پشتیبان

۳/۸۷ از ۴. لطف خدا که فکر می کردم نظرسنجی اولین سال کاریم زیر ۲ باشه.

2157

دارم بچه ها رو اغفال می کنم فردا به جای راهپیمایی رفتن درس بخونن :)

مسلم

یکی دو سالی میشد میخواستم برم مسلم ولی بخاطر کنکور، یا دوری مسیر یا هر چی نمی شد. امسال الحمدلله قسمتم شد برم. و اگر نمی رفتم بدون شک پشیمون می شدم. به نظر من فوق العاده بود. دلم نیومد راجبش ننویسم.

چه زندگی ای بعد تو؟

لا خیر بعدک فی الحیاة و اِنّما

أبکی مخافة أن تطولَ حیاتی..

مسلَّمات

امروز فاطمه رو بعد مدت ها دیدم. از وقتی لنز میذارم منو ندیده بود. گفت چقد عوض شدی بدون عینک، به قیافت عادت ندارم! منم خندیدم گفتم عادت میکنی. گفت خودت عادت کردی ؟ :)))

خودم به خودم عادت کنم آخه بشر ؟ :))

تو میدونی سنگ و شیشه ی زندگیارو ..

گر نگهدار من آن ست که من میدانم،

شیشه را در بغل سنگ نگه می دارد..

شانزدهمین نامه

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

Save

برایم یک سوپر هیرو نمی فرستی که مرا نجات دهد؟

و ناامید مشرک است

گفتی «لا تقنطوا من رحمة الله» و مرا تنها گذاشتی تا در ناامیدی دست و پا بزنم، مبادا که غرق شوم ..

و کفی به؟

کاش ذره ای از اعتمادی که به حرف های باد هوای انسان ها دارم را به تو داشتم تا حوِّل حالی الیٰ احسَنِ الحال می شد..

دلتنگِ دلتنگی برایتان..

«تو اون شرایط بد, من یاد شما افتادمو آروم گرفتم. شمایی که منو تو اوج گناه کمک کردین و گرفتین تو آغوشتون. من هر روز این بارون رحمت خدارو که به یمن وجود شماست می بینم و از درختا تشکر می کنم که شکوفه دادن.از برگا تشکر می کنم که منو از اون فصل سرد آوردن بیرون. تشکر می کنم که انقد سبزن. من هر روز چند بار براتون "دوست دارم" می فرستم.من دلتنگم.»

2147

می جویمت چنان که شب خسته «خواب» را

2146

نمی فهمم چرا ده صبح یه بزرگراه انقد باید شلوغ باشه. ده صب یا باید سر کار باشید، یا مدرسه، یا خواب تو خونه در حال گذروندن تعطیلات بین دو ترم.

درس های زندگی

حد و حدود روابط با آدم ها رو مشخص کردن، چیز بسیاااار مهمیه. این «بسیاااار» شو تازه فهمیدم.

2144

برنامه ی ترم بعد دانشگاه، و مدرسه و دو تا کلاسم خیلی قاطی شده و نمیدونم چی کار کنم و هعچ ندارم بگویم.

غرغرهای دانشجوی از آموزش برگشته

وقتی دانشجوها موقع انتخاب واحد و برنامه ریزی درسی و ارائه ی واحد ها انقدر به مشکل بر میخورن و یه دانشکده از پس برنامه ریزی درست آموزشی بر نمیاد، چطور انتظار دارید یک مملکت درست اداره بشه. دقت کنید عرض کردم دانشکده و نه حتی پردیس مرکزی.

2142

استاد با سطح پایین هوشی و عقده های حل نشده و تحصیلات متوسط که میذارید برای دانشجو، نتیجه ش همین امتحان میشه.

استاد فارسی عمومی

دهانت سرویس بادا.

سراسر به او باز گردد بلوط :)

یک دانشجو به آغوش وبلاگش برمیگرده. تا حدی محافظه کارانه البته.

ما هیچ، ما نگاه

ما رسما سر فیزیولوژی غدد جون دادیم و یه دختره که (اصلا ورودی ما نیست ولی این ترم فیزیو داره) دیشب ساعت 1:26 دیقه شب تو گروه پرسیده که دوستان اگه کسی تموم کرده بگه خوندن سری اسلایدا چقد طول می کشه و از کجاها میاد :)

2138

کیستی ای لیلیوتِ آشنا

فندقِ مامان!

[نوشته شده در ۲۵ تیر ۱۳۹۶ - تگِ «فندق مامان» ]

راستی فندقک، داشتم فک میکردم باز یه مامان روان شناس بیشتر به دردت میخوره تا جامعه شناس. لااقل به دردی دوا می کنه ازت. نه که دوسش داشته باشم روان شناسیو ، ولی خب.

بعد داشتم فک میکردم من راجبه تو که می نویسم، موضوعُ می زنم «بقیه». ولی باید بزنم «من» . بابد بزنم «او» . تو وجود من نیستی ؟ تو وجود او نیستی ؟

* دیدی نور دو چشمم، دیدی حالا مادرت روان شناس می شود ..

و کفی به

اعتماد را به قلبم برگردان، ای صاحب هر چه اعتماد.

همیشه در خاطر من؟

بی شک.

fav.

کاش استرینجرتینگز و بروکلینُ ندیده بودم تا الان می دیدمشون.

فندق مامان

زیبای جهانم، نور دو چشم، فندق من سلام

حرف آخر را اول می زنم.. برایم دعا کن. طلب دعا از یک نطفه ی هنوز بسته نشده کار بیهوده ای باشد شاید. نمی دانم شاید بلند می گویم « برایم دعا کن » تا هر کسی که می شنود به خودش بگیرد. بلند داد میزنم بلکه به گوش خدا - که تو پیش اویی - برسد. به هم ریخته ام. تکه هایم را به جای اصلیشان برگردان.

شرح حالی ننوشتیم و شد ایامی چند

هر چند که می دانم دلیل کم نوشتن هایم خیلی در این فضای مجازی بزرگ اهمیتی ندارد، می خواهم شرح دهم که چرا دست هایم روی کیبورد قفل شده اند. دلیل ننوشتن های این چند وقت، این است که شاید با بروز ندادن و ننوشتن احساس آرامش و امنیت بیشتری می کنم. ربطی به اینکه آدم های زندگی ام این وبلاگ را می خوانند، ندارد. اگر بحث سر اعتماد و محبت باشد، زهرای عزیزم را بیش تر از همه دوست دارم. اما مسئله این نیست. روزمرگی های بسیاری برای مکتوب کردن آمدند و رفتند و من آن ها را به هیپوکامپ مغزم حواله کردم بدون اینکه آن ها را در قالب کلمات بریزم. این وبلاگ سه سال است که جایی در مغز مرا اشغال کرده است و من این مشغول بودن را دوست دارم. بلوط هر روز به اینجا می آید و می خواند و حتی یک پست از فالویینگ هایش رااز دست نداده است. بدون کامنت، بدون اظهار وجود. و از این وضع راضیم و آرامش بسیار بیشتری نسبت به قبل دارم. گاهی هم نوشتن آدم ها را بی قرار می کند و این چیزی ست که بعد از سه سالِ مداوم نوشتن آن را یافته ام.

2131

« لا حول و لا قوة الّا بالله »

خدمت فندق زیبایم عارضم که

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

دور مران از در و ..

فردا دارم میروم مشهد.

عادت درد بدی ست

روز ها و شب هایی که نمی بینمت از شمارش خارج شده اند

ای صاحب زمین و زمان و هر چه که هست

محبت ولیّ تو، تنها محبت باقی ست و هر چیز جز آن فانی.