«تو اون شرایط بد, من یاد شما افتادمو آروم گرفتم. شمایی که منو تو اوج گناه کمک کردین و گرفتین تو آغوشتون. من هر روز این بارون رحمت خدارو که به یمن وجود شماست می بینم و از درختا تشکر می کنم که شکوفه دادن.از برگا تشکر می کنم که منو از اون فصل سرد آوردن بیرون. تشکر می کنم که انقد سبزن. من هر روز چند بار براتون "دوست دارم" می فرستم.من دلتنگم.»
والعَصر؛ قسم به تک تک لحظه ها
زندگی
لحظه ای بی حضور شما، خسران است...
اما میدونید چیه، ممکنه من اگه از الان بشینم پا ادامه منابع آزمون و برنامم، تموم کنم. ولی، من نیم ساعت دیگه دارم میرم جشن باران :) و پشیمون نخواهم شد. اما حکما - به قول اسماء - اگه کنکوری نبودم خیلی بیشتر خوش می گذشت.
این یک نامه ی کوتاه، و بی سر و ته است. پدر مهربان من ! من که ظاهر و باطن همینم. زشت و بی شعور. از دور در خانه ی تان را نگاه می کنم. پاهایم حتی مرا قدمی نزدیک تر نمی برند. من خیلی دورم. من قطعم. من هیچم. من گاهی روی دو زانو افتاده ام، گاهی ایستاده. بدون شما، من همین ظاهر و باطن پستی ام که می بینید. من - این منی که الان هست - هیچ نسبتی با دختر شما بودن ندارد. این یک اعتراف است که از شدت صراحت توی دهانم می زند.
بلوط
هنوزم وقتش نشده ما به تو پناه بیاریم ؟ هنوزم وقتش نشده حس کنیم دیگه ما نمی تونیم ؟ حس کنیم که بیا! تو رو به خدا بیا ! یکی باید باشه. یکی باید بیاد. منجی همه ما.
تو این دو ماه - و مخصوصا این دو روز - یکی هست، و واقعا باید باور کنیم که روی همین کره ی زمین "هست" ، و عذابی که قلب و روح و وجودش می کشه بی انتهاست. و همون کسیه که به یمن وجودش همه ی اهل زمین روزی می خورن. شاید کوچک ترین کاری که میشه کرد این باشه که برای آرامش دلش هر کی یه آیت الکرسی بخونه. فقط برای آرامش دلش.
و چه قدر قشنگ اگه بتونیم به بقیه ام بگیم.
میاد روزی که،
بشه کوله بندازیم بریم از مشرق به مغرب ِ زمین، و احدیَم کارمون نداشته باشه.