من از چادریایی که گناه می کنن متنفرم. من از چادریایی که ادعا دارن متنفرم. من از چادریایی که نفهمن، متنفرم.
تبریک میگم. من از خودم متنفرم.
- اگر از ناله کردن و آه کشیدن بدم نمیومد، قطعا عنوان "آه" بود. عنوان یک فحش یا چیزی شبیه این نیست. یک صفت است. بعضی ها، شعور بعضی چیزها را ندارند دیگر.
می خواهم سه چهار روز اینستاگرام را ببوسم بگذارم کنار. تلگرام هم در حد ۱۰ دقیقه پیام های روزانه . همین. فعلا خیلی ظریف دارد نظم زندگیم را بهم می ریزد. به جایش ۲۰۰ صفحه ی جلد اول کتاب تولستوی را تمام می کنمُ کیک می پزمُ سر وقت می خوابم. کار بزرگیست.
یه نمایشنامه میخوام - بزرگسال - و ترجیحا کمدی. کسی اگر میتونه کمکم کنه اون بالا می شنوم.
برای تئاتر.
یه چیزی مثل پچ پچه های پشت خط نبرد.
بعضی چیز ها را باید به موقعش استفاده کرد. زمان و مکان خاصش را دارد. وقتش که بگذرد فقط حسرتش می ماند بر دلت.
یک حسرت بر دل هستم که چرا به جای دانلود فیلم از اینترنت مجانی ِ هتل, خوابیدم. باید پول ِ اتاق را لااقل درمیاوردم. باید. اَه.
میشه یه جوری رفتار نکنی که انگار گناه کردم ؟ کار بدی کردم؟ میخوام خلاف کنم؟ چرا همیشه یه مسئله رو خیلی بزرگش می کنی؟ آدم پشیمون میشه. بغض می کنه خب. یکم درک کن منو. من بزرگ شدم. باورم کن. تا حالا شده فک کنی حق با منه؟ چرا یه بار بهم گوش نمی کنی. چرا حرفامو قبول نداری ؟ خیلی دلم پره. یه کاری می کنه که آدم آخرش بگه اصلا نخواستیم. باورم کن. خواهش می کنم.