روزمرگی های یک دانشجو

امسال که میتونستم - از لحاظ اینکه خب دیگه پیش دانشگاهی نیستم - و نرفتم کربلا، احساس یه لوزرُ دارم. شاید سال دیگه زنده نباشم. جدی شاید نباشم. کی تضمین داره؟ کی یه سال صبر می کنه؟ تو ذهنم دنبال دلیلی میگردم که چرا نرفتم. دلیل واضحه. روشن ترین تبیینی که تا حالا برای یه مسئله داشتم. توفیق؟ کم بوده؟ کی کم توفیقم کرده؟ آبوییِسلی.. خودم.