روزمرگی های یک دانشجو

- وای که مُردیم از خوشی !
[جنس مخالف نامحرم است. حتی مجازی.]

94.6.19

آمدم که بنویسم و این حرف ها. چون تقریبا این بهترین فرصتی ست که برای نوشتن پیش آمده و من تنها، با صدای دل انگیز فرو رفتن دکمه های کیبورد، در حال تایپم. دیروز، اولین روز نیمه نیمه نیمه کاری بود. البته واقعا نبود. رفتم مدرسه و با سیما و زهرا و اسماء، دفتر را تمیز کردیم. البته نه که فکر کنید کار کمی بود، ما از 7 و نیم شروع کردیم و من تا 4 آنجا بودم و هنوز یک روز دیگر کار دارد. اما اول صبح که من و سیما رفتیم صبحانه پیش معلم ها، دِی ور آل نایس تو می و گفتند که دیگر همکار شدیم و از این حرف ها :) زهرا را دیدم بعد یک هفته و خب اصلا نشد که باهم حرف بزنیم سر فرصت. به اندازه ی 300 جلد کتاب و کیسه ها آزمون و برگه ی اضافی ریختیم بیرون که برود بازیافت و این کاری بود که حتی از زمان دانش آموزی دوست داشتم انجام بدهم. کتاب های سال 87، کنکور های آزاد 80 تا 85، هشت جلد از یک کتاب قدیمی، همه ی شان رفتند توی کیسه های مشکی جهت تحویل بازیافت. و چون ساعت 4 خوابیدم و 6 بلند شدم، خیلی خسته بودم انقدر که شب بعد اذان خوابیدم. امروز دقیقا پنج روز از کنکور من می گذرد و من راحت تر از همیشه ام. البته هنوز هم احساس خاصی راجع به چیزی ندارم اما خوبم. هزاران نفر این روز ها از صبا سادات، رایا، طهورا، متین، مامان - علاوه بر آدم هایی که همیشه می گفتند - بهم گفتند که من آدم بی احساس و یخی هستم. اما نه واقعا. آیم توتالی دیس اگری. دیروز دختری آمد جلوی در خانه که کتاب های درسیم را تحویل بگیرد و من به محض دیدنش احساس کردم که اگر ما طور دیگری همدیگر را میدیدیم شاید می تواستیم دوست های خوبی بشویم! فقط به محض دیدنش این جس ها بهم دست داد. البته این ها احتمالا بافته های ذهن من است و فاقد هیچ ارزش دیگر. گروه بچه های مدرسه را منحل کردم و خلاص و الان هیچ چیز مشترکی با هم نداریم و خب بهتر. دروغ چرا، من هم شاید به اندازه ی دو ماه حوصله ی شان را نداشته باشم. دارم روی گرفتن آیلتس و این ها فکر می کنم. البته فکر نمی کردم ولی بعد از حرف های مفصل علی و بعد هم حرف های سیما، دیدم که چرا که نه. ولی شاید باید خودم باید اول بخوانم و بعد کلاس و این حرف ها. اما این "خواندن" اصلا از آنهایی نیست که به زور مرا پای درس  بنشانند. نه، من واقعا عاشق یادگرفتن زبان های مختلفم. مثل اینکه گاهی با خنده توی دلم تکرار می کنم "zerbrechen zie zich nicht den kopf daruber"که به آلمانی یعنی دونت اورتینک ایت. البته من از آلمانی در حد سلام و من بلوط هستم میدانم و خلاص و این فقط یک جمله ی طولانیست که بارها برای حفظ کردنش تلاش کرده ام، و خلاصه ی بحث این که می شود اول با یک کتاب آیلتس شروع کرد و بعد رفت کلاس. البته از شما که پنهان نیست سفیر فقط نزدیک پنجاه ترم کلاس آیلتس دارد و من فعلا قصد ندارم از این خرج ها پای خانواده بگذارم. الان هم می خواهم برگردم به سریال دیدن. مدت ها بود که انقدر طولانی ننوشته بودم. و اصلا هم انتظاری برای خواندنش نیست اما من از این نوشتن خوشحالم. 

  • ۹۷/۰۴/۱۲
  • بلوط