روزمرگی های یک دانشجو

خودمو می بینم که با چشمای بی تفاوت زل زده به صحنه ی زندگی و هیچ واکنشی نشون نمیده. از خودم می ترسم. کاش می شد بزنمش یه جوری که از درد نتونه تکون بخوره.