البته عطر مورد علاقه دارم.

من خیلی چیزای مورد علاقه ندارم. باید بذارم به حساب موودی بودن.

768

موج فیلمای جدید : تکرار شدن یه روز واسه شخصیت اصلی

از سری عاشقانه های پیش از موعد

اصلن تمام این مارشمالوها مال تو،

برای تو،

که هیچ کس تو نمی شود. عزیزترینم.

766

چهل روز نمی گذره که مومن بهش حتما یه بلایی می رسه و این نشونه ی رحمته. البته می گن همین که یه دور پولتو بشماری بعد فک کنی که کمه، دلت هررری بریزه، بعد دوباره بشمری ببینی نههه مثکه درسته، اینم بلاس. خدایا دمت گرم که بلا میفرستی که یادت بیفتم -با وجود مومن نبودنم- ولی من دلم هرری ریخته که نکنه سر کارم گذاشتن. هی دلشوره دارم. میشه یه ندا بدی منو دربیارن از بلاتکلیفی؟

در وویس های تلگرامم چه می گذرد،

+ داشتم حساب می کردم که بعد از اردواج عاطفه، من فقط زهرارو دارم و تو رو. ینی به عنوان رفیق صمیمی. ینی خیلی صمیمی. خوبه. خوشالم ازین موضوع.

لبخند می زنم.

واسه تولد زهرا در به در دتبال شماره مامانش بودم که خودش از تلگرام مامانش برام یه چیزی فوروارد کرد.

763

دیدین تو این ویدیو ها، مارشمالو رو می سوزونن یکم؟ نکنین آقااااا. نکنین. مزه شعله ی آتیش شیرین میده.

او.

نخست دیر زمانی در او نگریستم

چندان که چون نظر از وی باز گرفتم

در پیرامون من، همه چیزی به هیئت او در آمده بود. 

آنگاه دانستم که مرا دیگر از او گریز نیست.

[ شاملو ]

کنکور

کن کور چشمای هیژده سالگیمو. با پشت دست بزن تو صورت علاقمندیام که نتونم انجامشون بدم.

760

امروز داشتم به زهرا یه چیز ناراحت کننده می گفتم، که خندم گرفت. طبق معمول. البته برای زهرا نیاز به اثبات نیس ولی خیلی سخته که به بقیه بفهمونم حتی ممکنه موقع گفتن یه خبر خیلی تلخ خندم بگیره ولی دلیل بر خوشحال بودنم نیس. یه جور هیجانه که انگار با فرایند کشیده شدن لب ها اعلام حضور می کنه.

759

امروز می خواستم استوریمو برای یه نفر هاید کنم، اد فرستادم برا خودش. اد سین کرد.

متقابل

بیایم تا وقتی دلمون جینگیل پینگیل نرفته برا یکی، راجبه زندگی آدمای غیرسینگل اظهار نظر نکنیم خب.

مشاهده ی یک عدد ببر کورد فروردینی

رفته بودیم تو کافه با زهرا نشسته بودیم، یهو دیدم زهرا چشاش گرد شد. گفتم چیه؟ گفت برنگرد ولی آتیلا پسیانیه. بعد دیدم چشاش گردتر شد گفتم چیههه. گفت نوید محمد زااااده. البته همه خیلی اوکی بودن. هیشکی اذیت نکرد که عکس و فیلان.

پیش دانشگاهی

17 ام تیر عنوانو تغییر می دم.

ازدواجش.

دیگه ما هیچ کودوم حوصله همو نداریم. هیچ کودوم. هیچ حوصله ای. البته این بی حوصلگی از طرف من بیشتره و اصن دوس دارم زودتر تموم شه. ناراحت کننده نیس، ولی به هیچ عنوان حس مثبتی به آدم نمیده.

:)

از چیزایی که باعث میشه لبخند بزنم اینه که با زهرا امروز قراره بریم کافه.

753

ی فرایندی هست که تو سال پیش دانشگاهی - که مجازیست بر سختی های زندگی - دوست و دشمن رنگشون پررنگ تر میشه و قابل تشخیص تر. این یه فکته. که از بلاگ خوندن به دستش آوردم.

کاپ

کاپ بازیابی درونی رو سَری بیارید بدید به من. سَرییییی.

751

ینی من ذره ای، حتیییی ذره ای، نه با شازده کوچولو، نه با کلا قرمزی و نه با قهوه ارتباط برقرار نمی کنم. ینی در حد هیچ. و از هیچ کودوم خوشم نمیاد.

چه عنوااانی؟

وقتیییی گریباااان عدم، با دست خلللقت ، می درید

وقتییی ابد، چشم تو رااا پیش از ازل می آفریید

وقتی زمین ناااز تو را در آسمان ها میییی کشید

وقتی عطش طعم تو راااا با اشک هایم میی چشیید

خب؟

من عاشق چشمت شدم.

این نهایت نهایت نهایت عاشقانس. باور کن.

749

به لطف صبا، تونستم به این کشف برسم که خارجیام یه رائفی پور دارن. منتاها چشماش آبیه و به عقیده ی صبا یه تفاوت جزئی دیگم داره. [البته بد نمیگه یسری چیزارو.]

748

متین به شکل خبیثی داره دعا می کنه مامان این بچه گنجشکه که پیدا کرده پیدا نشه و بمونه پیش خودمون.

چه عنوانی؟

تو می خندی مسخره می کنی، من به این فک می کنم چقد خندت قشنگه.

746

نل،

میذارم اون مساحت زیستو.

6.6

اول داشتم فکر می کردم چجوری شماره مامان زهرا رو گیر بیارم. کلی فک کردم و بعد در نهایت با پوکر فیس به دیوار خیره شدم و گفتم خواهرش و یاسمن که هستن. ولی سخت ترین واقعا سخت ترییین بخشش هماهنگی با مامانشه چون که آی هو نو آیدیا که راجبه ایده م چه عکس العملی نشون میدن. البته میتونم اول از خواهرش بپرسم. دقیق دو ماهه دیگه س.

leo

"لیو" با اکثریت آراء چین و چروک های مغز تصویب شد.

ینی اینطوری میشه که "لیو و بلوطش"

743

بخش رو عصاب، این نیس که فلان چیز ناراحت کننده س. رو عصاب اون قسمتشه که غیرقابل تغییره. خیلی دوس دارم رک و راست بنویسما، ولی خب دیگه اینارم بنویسم، مستعمره محسوب میشم.

742

برم یه کیکی، کاپ کیکی، پنکیکی چیزی درس کنم.

پوینت

الان یک هیچ به تفعه منه. یو هاها.

چه بر من می گذرد

واسه تولدای پیش روم برنامه ریختم. ولی خب ریسک گفتنشو نمی کنم چون ممکنه بخونن. ممکنه.ولی خب خیلی به خودم مفتخرم -__- دیروز فک می کردم خیلی بدتر بگذره. با عاطفه. ولی خب، اینطوری نبود. البته این همیشه هست که واقعا، به معنی واقعی کلمه داریم فرق می کنیم و شاید دیگه همو درک نکنیم.

شخصی

میگم،

اینججا یه ویبلاگ شخصیه. نه یه وبلاگی که مثلا نوشته های تحلیلیم از سکولاریسم حاکم بر جوامع غربی پست کنم.

738

برای صبونه، ناهار و شام فردام بطرز دقیقی که از خودمم انتظار نداشتم، برنامه ریزی کردم.

پیش از موعد

میگفت هر چقدرم بگردین، هیچ عکس تکی پیدا نمی کنین. همه ش باهمیم. به طرز عصبی ای به همه گفت. و من اسمشو میذارم واکنش دفاعی پیش از موعد.

از وجود سه بعدی نشسته پشت پی سی به وجود دست داشتنی دو بعدی مبهم

جان من !

می خواهم فکتی چند راجع به خودمان بگویم که وقتی از تصویر مبهم دو بعدی توی مغزم، تبدیل به یک آدم سه بعدی واقعی شدی، مثل مرغ پر کنده بال بال نزنی که چرا من را درست نمی شناسی. هرچند من همه ی اینها را با چشم هایم بعدا برایت خواهم گفت. ولی اول ترجیح دادم مکتوبشان کنم بعد بریزمشان توی چشم هایم.

فرست آو آل، من خیلی شکلات دوست ندارم. پس لازم نیست پول هایت را خرج شکلات های گران خارجی کنی. یک بستنی قیفی پنج تومانی کارت را راه میندازد. برای ولنتاین هم لازم نیست پول خرس و عروسک و این چیزها بدهی. کلماتت خودشان بیشتر میرزند. البته یک شاخه گل را بگذار کنارش. من معمولا گل ها را میندازم بیرون ولی برای تو را خشک می کنم می گذارم توی گلدان کنار عکست.

بعد اینکه از همین الان ذوق ها و حس و حال هایت را می ریزی توی شیشه، درش را می بندی و برای احدی خرج نمی کنی تا من را ببینی. بعد من خودم شیشه را می شکنم به امید خدا.

وای. واهای. روز های شلوغمان - که خودت می دانی چه روزهایی - تو می آیی دنبال من و باهم می رویم و کلی زحمت می کشیم و کار می کنیم و کلی حس خوب می گیریم. من همیشه از خدا خواسته ام از آنهایی باشیم که آن روزها، مشغله ها روی سرمان تل انبار شوند.

آهان خب. کیک و شیرینی هایی که من برایت با تمام احساسم پختم را می بری سرکار و فقط از همان ها می خوری.

بعد یادم بینداز خودمان را درگیر پست های اینستا و این مزخرفات نکنیم و به زندگیمان برسیم.

ولی خب یک چاله ی خیلی بزرگ توی مغز من وجود دارد و آن خلا بعد از رسیدن به توست. احتمالا منظورم را نمی فهمی ولی یک خلا بزرگ، خیلی خیلی بزرگ وجود دارد که مدام می گوید خب، حالا که دو نفری دارید راه را ادامه می دهید مسیرتان کدام است؟ و من می ترسم ما بی هدف همینطور به جلو برویم. البته اگر راه درست را برویم، خلا هم پر شدنی ست. حالا خودم شرحش را می دهم بعدا.

نامه های بی سر و ته زیاد می نویسم. از آنهایی که هیچ خطی ربطی به خط بعد ندارد. ولی خب حداقلش نوشتن است که من با احساس تماام دست هایم را ول کرده ام روی کیبورد.

این جمله رو بگم و عرضم تماااام :)

عیش بی یار مهیا نشود

یار کجاست

یار کجایی

هن؟